Nomadowie z kijami stwarzają rakiety w kosmos: jaka jest różnica między nami a starożytnymi ludźmi

Około 300 000 lat temu Homo Sapiens wyróżniał się z długiej serii naczelnych podobnych do ludzi i stał się pierwszym pełnoprawnym człowiekiem, który ma zdolność i pomysłowość, która nie ma równych w historii Ziemi. W tych starożytnych czasach ludzie nie różnili się zbytnio od innych hominów, z którymi dzielili planetę: i to byli neandertalczycy, Denisovtsi, osoba wyprostowana i tak dalej.

Porównajmy teraz jednego z tych starożytnych ludzi z jego potomkami z XXI wieku i pomyślmy, jak bardzo wzrosła luka. Chociaż . . . w pewnym sensie jesteśmy tymi samymi starożytnymi ludźmi. Współcześni ludzie, którzy latają w kosmos i koczowni z kijami - wszyscy jesteśmy tacy sami! Pod względem genetyki. Starożytny człowiek nie jest określany przez moment ewolucji, ponieważ proces ten jest zbyt stopniowy, aby dokładnie ustalić, kiedy staliśmy się „ludźmi”.

Oczywiście wszyscy mamy jednego genetycznego przodka, ale to nie znaczy, że istniały pewne znaczące różnice między nimi a ich współczesnymi. Nasi przodkowie po prostu wygrali w loterii reprodukcyjnej. Sądząc po resztach kopalnych i danych DNA, ludzie podobni do nas (anatomicznie współczesne) pojawili się w Afryce około 300 000 lat temu.

Ale archeologiczne ustalenia narzędzi i artefaktów wskazują, że zaczęli zachowywać się tak, jak my (nowoczesne) zaledwie 50-60 tysięcy lat temu, po tysiącach pokoleń stagnacji. Ta ostra zmiana jest czasami nazywana „dużym skokiem do przodu”. Eksperci rozbieżą się w swoich myślach, jak wyjaśnić opóźnienie anatomicznego i behawioralnego rozwoju współczesnego człowieka.

Z jakiegoś powodu wydaje się, że ludzie osiągnęli punkt kulminacyjny intelektualny dopiero po tym, jak wyglądają jak my w większości innych aspektów. Jeśli porównamy się z ludźmi z „skokiem”, znajdziemy ogromne różnice. Weźmy na przykład rozwój koncepcji symboliki: użycie obiektów, obrazów i znaków do reprezentowania pomysłów jest ogromną częścią tego, co czyni nas ludźmi.

Jest to klucz, który odkrył język, a także innowacje kulturowe, religijne i technologiczne. Właśnie dlatego archeolodzy zawsze szukają dowodów „symbolicznie pośredniego zachowania”, takich jak rytualne pochówki, flety kości i rysunki skalne. Inną charakterystyczną cechą nowoczesnego zachowania jest możliwość rozwiązywania problemów i wykonywania długoterminowego planowania.

W kronice archeologicznej objawiano się to w postaci nagła plusk, który rozpoczął się około 60 000 lat temu, w produkcji tak zaawansowanych artefaktów, jak haczyki rybackie, łąki i igły do ​​szycia. Mniej więcej w tym samym czasie nasz gatunek szybko skolonizował planetę, w tym podróż do Australii i innych wysp Pacyfiku, co wymagało doświadczenia nawigacji.

Co spowodowało tak bezprecedensowy sukces, że cały świat się zmieciał? Według archeologów poznawczych Frederick L. Kulidge i Thomas Winn, „sprawa dotyczyła nie tylko ich technologii. Było to w ich umyśle, zdolność, którą posiadali, ale których nie mieli w swoich krewnych”.

Ich zdaniem to „coś” jest funkcją wykonawczą - zestaw złożonych procesów mentalnych, które w szczególności pozwalają nam osiągnąć nasze cele, z góry planować, skupiać uwagę, abstrakcyjnie i samokontrola. Neuropsycholog Muriel Lesak nazwał go „podstawą wszystkich społecznie użytecznych, osobowych, konstruktywnych i twórczych zdolności”.

Wątpliwe jest, aby nasz gatunek był w stanie poruszyć się daleko bez funkcji wykonawczej związanej z czołowym odsetkiem mózgu, który niedawno pojawił się ewolucyjnie. Umiejętności te umożliwiły starożytnym ludziom ulepszenie narzędzi, koordynację trudnych polowań, a nawet udanie się do dalekich, bezprecedensowych krain. Ale to nie jest cała historia. Od czasu pojawienia się współczesnego zachowania pod koniec epoki kamienia, miało miejsce szereg poważnych zmian.

Mentalny krajobraz naszych przodków z górnego paleolitu mógł być taki jak nasz, ale w wielu planach wciąż byli bliżej najwcześniejszych ludzi niż tych, którzy żyją dzisiaj. Jednym z możliwych wyjaśnień, które od tego czasu się zmieniło, jest to, że tak naprawdę nie zmieniliśmy się jako osoba. Psycholog ewolucyjny Nicholas R.

Longrich zauważa, że ​​wielcy myśliciele starożytności, tacy jak Arystoteles i Budda, byli wyraźnie obdarzeni inteligencją jak wszyscy, którzy teraz mieszkają. To, co się zmieniło, to coraz więcej globalnych sieci, w których żyjemy. „Większość różnic między naszymi starożytnymi, zwykłymi społeczeństwami łowców i współczesnych społeczeństw odzwierciedla fakt, że staliśmy się znacznie więcej i istnieje więcej powiązań między nami”-mówi naukowiec.

Jest to ważne, ponieważ innowacje rosną wraz z populacją. Faktem jest, że im więcej ludzi, tym większe prawdopodobieństwo, że jeden z nich będzie geniuszem, wprowadzając złożony łańcuch sprzężenia zwrotnego, w którym kultura rozwija się do najwyższego poziomu złożoności. Oraz kilka specjalnych innowacji, takich jak rolnictwo i pisanie, naprawdę popchnęło ludzki postęp, wprowadzając nas daleko poza horyzonty poprzednich pokoleń.

Innymi słowy, nie chodzi o to, że nasz sprzęt poznawczy poprawił się od pierwszego behawioralnego ludzi współczesnych ludzi, ale cieszyliśmy się korzyściami z tysiąca lat wiedzy zgromadzonych przez tysiące lat. Jeśli chodzi o wygląd, patrząc na każdy zróżnicowany tłum, możemy upewnić się, że ewolucja była w pełni, gdy ludzie osiedlili się na kontynentach.

Po długiej podróży z Afryki nasi przodkowie napotkali wszelkiego rodzaju nowe warunki i zostali zmuszeni do ciągłego przystosowania się. Mutacje genetyczne ciemnej skóry pozwoliły ludziom wytrzymać palące słońce, a małe nosy były lepiej rozgrzane zimnym powietrzem, które wdychali w północnych klimatach. Inne adaptacje były cieńsze, ale nie mniej wpływowe.

Na przykład trwałość laktazy rozwinęła się w populacjach z zwierzętami gospodarskimi, co pozwoliło im trawić mleko przez całe życie, nie tylko jako dziecko. A w górskim Tybecie ludzie mieszkający na dużej wysokości rozwinęli większe płuca, aby skutecznie wykorzystać rzadkie powietrze tego regionu. Na tle wszystkich zmian, które miały miejsce w ostatnich kilku tysiącleciach, monumentalne zmiany w naszym świecie i stylu życia, to niesamowite, ile pozostaliśmy.

Wiele w naszym zachowaniu jest udowodnione zgodnie z siedliskiem przodków, które od dawna minęło, a teraz często stajemy w obliczu niedopasowania ewolucyjnego - wiele cech, które pomogły naszym przodkom mieć dla nas negatywne konsekwencje. Weźmy na przykład naszą niemal niezłomną atrakcję do pysznego jedzenia. Starożytni ludzie często spotykali się z problemem niedoborów żywności, więc logiczne było jedzenie dla każdej wygodnej okazji.