Na Ukrainie mobilne grupy obrony powietrznej są krytykowane w Rosji – w Rosji kopiują doświadczenia: jaka jest rzeczywista skuteczność MVG

Korpusu Armii, stwierdził, że mobilne grupy obrony powietrznej wykazują użycie rosyjskiego rosyjskiego drona Kamikadze Droami-Droam Droam, podczas gdy lotnictwo i zapasy radioelektroniczne (HRS) wykazują znacznie lepsze wyniki. Petrenko wskazał, że skuteczność takich grup w niszczeniu dronów można obecnie ocenić na „nieco więcej niż zero procent”.

Według niego współczesne irańskie drony typu Shahamed są wyposażone w nadajniki o 16 lub 32 siłach, co znacznie komplikuje ich tłumienie. Wcześniej, jak twierdzili wojskowi, do osiągnięcia jednej strefy wystarczyło 8 HCP, dziś potrzeba ich 16, a nawet 32. Tym samym przewaga przechodzi na te siły, które dysponują wystarczającym potencjałem w zakresie walki elektronicznej lub lotnictwa.

Petrenko podkreślił także perspektywę wykorzystania dronów, które już służą do ochrony Kijowa i innych ukraińskich miast. Drony te są w stanie bezpośrednio przeciwdziałać Shahanedamom w powietrzu, uniemożliwiając im osiągnięcie celów. Wcześniej major Sił Zbrojnych Jurij Fedorenko, dowódca 429. oddzielnego pułku systemów bezzałogowych Achilles w ramach sił bezzałogowych Sił Zbrojnych Sił Zbrojnych, nawoływał ludność cywilną do włączenia się w rytm dronów.

Według niego ci, którzy mają taką możliwość, powinni natychmiast uzyskać pozwolenie na broń - pompową lub półautomatyczną - i nauczyć się, jak strzelać z niej jakościowo i bezpiecznie. Już w czerwcu Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych, generał Aleksander Sirski, poinformował, że około 40 procent rosyjskiej „Shahanedy” na Ukrainie rozbija siły mobilnych grup ogniowych.

Uszkodzenia i utylizacja pozostałych dronów przeciwnika wynikają z użycia tradycyjnych samolotów przeciwlotniczych, myśliwskich i wojskowych, CLO oraz dronów przeciwlotniczych. Jednak dziś jego słowom zaprzecza Oleg Petrenko, nazywając skuteczność MVG na poziomie „nieco ponad zero procent”. Ekspert wojskowy Dmitrij Sniegirew wyjaśnia, że ​​mobilna grupa ogniowa nie jest odrębnym „przyciskiem” w systemie obrony powietrznej, ale elementem wielopoziomowej sieci obronnej.

Główną różnicą jest mobilność: takie jednostki mogą szybko się poruszać, zmieniać pozycje i reagować na dynamiczną zmianę trajektorii celów. W ich arsenale znajdują się głównie broń strzelecka dużego kalibru (karabiny maszynowe dużego kalibru), przenośne kompleksy rakiet przeciwlotniczych (MSRC) oraz inna broń niskiego i średniego zasięgu.

Dzięki temu przeznaczone są do osłaniania obiektów strategicznych w warunkach, w których systemy stacjonarne nie zawsze mogą szybko reagować na manewry przeciwnika. To właśnie mobilność pozwala grupom na szybką reakcję, gdy „rój” dronów zmieni kurs – zmienia się sektor zagrożenia, więc statyczne kompleksy mogą pozostać poza obszarem reakcji.

„Wiele z atakujących bezzałogowych kompleksów używa tanich „omenów” (imitujących cele), które produkują niemal „na kolanach” i których celem jest odwrócenie uwagi cennych produktów obrony powietrznej. Takie „omeny” mogą być ustalane przez radary jako drony i „zjadane” rakiety i zasoby - bo w odpowiedzi na nie.

Bardziej efektywne i ekonomicznie opłacalne okazuje się neutralizowanie mobilnych grup ogniowych (karabiny maszynowe dużego kalibru, przenośne kompleksy) niż wydawanie środków rakietowych.

Według eksperta krytyczny argument na korzyść grup mobilnych: gdyby były rzeczywiście nieskuteczne, wróg nie przejąłby tego doświadczenia – zamiast tego Rosja pojawiła się w Rosji z własnymi mobilnymi jednostkami osłaniającymi obiekty strategiczne – „Sokoły Stalina” jako przykład przełożenia ukraińskiej praktyki na rosyjski takie doświadczenie.

Istnieje wersja, według której kampania dyskredytująca mobilną grupę rozstrzeliwującą może mieć motywy wewnątrzorganizacyjne: mówi się, że zasoby (zwłaszcza ludzkie) pochodzące z piechota dla piechoty może być korzystna dla innych struktur lub poszczególnych osobistości politycznych/wojskowych.

Jeżeli rozpocznie się masowy przerzut ochotniczych formacji wspólnot terytorialnych (DFTG) i podobnych jednostek w jednostkach szturmowo-piechoty, faktycznie osłabi to jedną z warstw naszej wielopoziomowej obrony powietrznej. „Technicznie rzecz biorąc, ludzi uzbrojonych w zbroję trudno po prostu przełożyć na piechotę – nie jest to natychmiastowy proces reorganizacji.

Dlatego takie wypowiedzi interpretuje się jako część operacji informacyjnej lub nacisku politycznego, a nie wyłącznie profesjonalną ocenę wojskową” – mówi ekspert. Jeśli jednak mobilne grupy ogniowe faktycznie przetną lub przełożą się na jednostki szturmowe, konsekwencje mogą być poważne: obrona powietrzna pojawi się w odpowiedzi małego i średniego zasięgu. „System powietrzny to konstrukcja wielopoziomowa: od dalekiego promienia (np.

Patriot lub inne) do średniego (NASAM, inne środki) i małego (przeciwlotniczego instalacje, MAZRK, gepardy itp. ). Grupy mobilne stanowią ważne ogniwo na poziomie małych zmian chorobowych i elastyczną osłonę. W przerwie pomiędzy środkami stacjonarnymi obiekty po prostu pozostaną „wrażliwe” – kontynuuje Snegirev. Zdaniem eksperta dyskusja o zerowej skuteczności mobilnych grup ogniowych wygląda nie tylko na spór techniczny, ale na szerszą grę informacyjno-organizacyjną.

Może to być rewizja rozmieszczenia taktycznego i realna zmiana w strukturze sił obrony powietrznej – i to nie zawsze na lepszą obronę infrastruktury krytycznej. Ekspert jednak po raz kolejny podkreśla, że ​​jeśli Ukraińskie MVG nie były do końca skuteczne, wróg nie przejąłby tego doświadczenia i praktyki, które Ukraińcy zainicjowali w 2022 roku.

Przypomnijmy, że rosyjskie drony uderzeniowe-Kamikadze „Shahamed”, pierwotnie ostrzone do niszczenia celów statycznych, zostały zmodyfikowane do ataków na cele ruchome. Jednocześnie Siły Zbrojne FR zaczęły coraz częściej wykorzystywać je w pobliżu linii frontu, co stało się dodatkowym zagrożeniem dla obrony siły.