Świat Ukraińczyków. Gdy wojna zmieniła skalę i charakter emigracji

Ale duże konflikty zbrojne na ziemi ukraińskiej podczas pierwszej wojny światowej, rewolucja ukraińska i II wojna światowa spowodowały miliony mieszkańców z Ukrainy. Dzień wideo wśród nich tych, którzy stworzyli podstawę ukraińskiego ruchu narodowego - polityków, intelektualistów, postaci kulturalnych. Podróżując poza Ukrainą, uratowali nie tylko swoje życie, ale także osiągnięcia ruchu narodowego. Fale emigracji generowane przez fale były wyraźnie polityczne.

Ludzie opuścili Ukrainę i wierzyli: to tymczasowe. Zachowa tożsamość. Pracowali dla rozwoju politycznego i kulturowego. Chcieli utrzymać Ukrainę poza Ukrainą, ponieważ było to niemożliwe na ich ojczyźnie. Terror tam panował. I udało im się. Jak wszyscy emigranci, musieli rozwiązać problemy z przetrwaniem - szukać pracy w obcym kraju, możliwości nauczania dzieci. Ale znaleźli czas i możliwości rozwoju inicjatyw publicznych i politycznych.

Po porażce rewolucji ukraińskiej w latach 1917–1921 rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej na wygnaniu (na wygnaniu) działał - najpierw w Polsce, potem we Francji i Stanach Zjednoczonych. Po drugiej wojnie światowej rozpoczęto zagraniczną reprezentację ukraińskiej Rady Wyzwolenia Ogólnego. Był to parlament wojującej Ukrainy, założony w 1944 roku. Ukraińska polityka dotycząca emigracji była w stanie zadać ukraińskie pytanie dotyczące międzynarodowego programu.

Dziesięciolecia ich pracy pomogły międzynarodowe uznanie Ukrainy w 1991 roku, kiedy przywrócono niepodległość. Z powodu diaspory początek XX wieku, kiedy świat nie wspierał Ukraińców w walce o wolność. Teraz byliśmy znani i czczani za odwagę i wytrwałość. Dziesiątki organizacji pozarządowych diaspory w 1967 r. W Nowym Jorku United wysiłki i utworzyły światowy kongres Wolnych Ukraińczyków.

Kongres stał się potężnym lobbystą dla ukraińskich interesów w Europie Zachodniej, Ameryce Północnej i Australii. Zachodni politycy zostali zmuszeni do słuchania wymagań zorganizowanego światowego ukraińskiego, aby podjąć decyzje, których potrzebują Ukraińczycy. Miliony Ukraińczyków zaangażowały się w ochronę państwa. Tysiące powróciło z emigracji po 24 lutego, obce jednostki uncji zjednoczyły wysiłki narodów, które podlegały dominacji komunistów.

Utworzone w 1946 r. Blok przeciwbolatowączkowy ludów obejmował Albańczyków, Białorusów, Bułgarów, Ormian, Gruzinów, Estończyków, Łotrów, Litwów, Słowańczyków, Turkmeńczyków, Węgrzy, Chorwarzy, Czesków. Głowa bloku Yaroslav Stetsko spotkała się z głowami wielu stanów, a nie tylko z zachodnimi. Szukał sojuszników w walce z komunizmem i na wschodzie. W 1955 r. Stetsko odwiedził Tajwan, gdzie negocjuje ze swoim przywódcą Chanem Kaiishi.

Ale Ukraińczycy byli nie tylko zaangażowani w sprawy polityczne. Stworzyli instytucje naukowe i kulturalne, poparli pracę starożytnych instytucji ukraińskich. Jednym z ośrodków był Ukraiński Uniwersytet wolny, założony w 1921 roku. Po raz pierwszy działał w Wiedniu, później w Pradze i po drugiej wojnie światowej i jak dotąd w Monachium. Nadal pracował nad emigracją założoną w 1873 r. Towarzystwo naukowe. Shevchenko.

Struktura ta stała się zasadniczo niezależną Akademią Nauk Ukrainy. Próbowano zlikwidować po przystąpieniu Galicji do ZSRR. Ale nieudany - po tym, jak drugi oddział światowy pracował w Europie Zachodniej, USA, Kanadzie, Australii. Metropolitan greckiego Kościoła katolickiego, Joseph Slipy, który służył gułagu od 18 lat, zwolnił wolność i założył ukraiński uniwersytet katolicki w Rzymie w 1963 roku. W Toronto w 1973 r.

Byli żołnierze ukraińskiej armii powstańczej stworzyli dom wydawniczy „The Chronicle of the UPA”, który opublikował dokumenty i wspomnienia z walki z rebeliantami. Seria ma dziś ponad 100 książek i jest największym projektem źródłowym w ukraińskiej historiografii. Aby zainteresować naukowców świata, ukraińskie kwestie Diaporyans udało się stworzyć specjalne instytucje na prestiżowych uniwersytetach. W 1973 roku utworzono ukraiński Instytut Naukowy Uniwersytetu Harvardu.

Trzy lata później powstał kanadyjski Instytut Ukraińskich Studiów na Uniwersytecie Alberta. Ukraińczycy z diaspory przeprowadzili szereg dużych kampanii informacyjnych, które z jednej strony ich zmobilizowały, nie zapomniały o korzeni, z drugiej strony - przyciągnęły uwagę świata na Ukrainę. Kampania na 50. rocznicę Holodomora została ukoronowana ważnymi publikacjami i zabytkami. A co najważniejsze, utworzono specjalną Komisję Kongresu USA, prowadzona przez Jamesa Mace'a.

To wyniki jej pracy położyły podstawy międzynarodowego uznania Holodomora z ludobójstwem. W 1988 r. Międzynarodowa kampania na 1000. rocznicę chrztu Rosji w 1988 r. Ogłosiła ukraińską historię starożytnego państwa, którego dziedzictwo próbuje ukraść Rosję od setek lat. Niektóre instytucje utworzone w diasporze nadal działały w emigracji po 1991 r.

Niektórzy zaczęli działać na Ukrainie: Shevchenko Scientific Society powróciło do LVIV, ukraiński uniwersytet katolicki przeniósł się, a tomy Kroniki UPA wciąż są tutaj wydawane. 22 sierpnia 1992 r. Prezydent UNR Mykola Plavyuk przekazał dyplom Centrum Stanowego UNR w Kijowie prezydentowi Ukrainy Leonid Kravchuk. Uznano, że państwo ukraińskie, ogłoszone 24 sierpnia 1991 r. , Jest następcą Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Niestety, sama niezależna Ukraina zajęła ponad dwadzieścia lat, aby uznać się za spadkobiercę niezniszczania. Punktem zwrotnym był początek wojny z Rosją. Duża rosyjska inwazja wywołała nową falę emigracji. Według agencji ONZ ds. Uchodźców ponad 9,5 miliona osób przekroczyło granicę Ukrainy. Prawie 4 miliony Ukraińczyków przedłożyło tymczasowe dokumenty pobytu w krajach sąsiednich. Większość w Polsce.

W skali sytuacja naprawdę przypomina to, co zostało zrobione sto lat temu i po II wojnie światowej. Ale istnieje decydujący czynnik, który określa różnicę. Ten czynnik jest państwem ukraińskim. Nie była wtedy, ale dziś stoi, pomimo modnych wysiłków Kremlina. Pomimo obaw naszych sojuszników, że nie będziemy wytrzymać presji Rosji. Miliony Ukraińczyków zaangażowały się w ochronę państwa. Tysiące powróciło z emigracji po 24 lutego.

Na dzień 21 marca prawie 400 000 obywateli Ukraińczyków przekroczyło granicę w celu wejścia. Zdecydowana większość to mężczyźni. Jeszcze więcej, którzy pomagają obrońcom. Są to Ukraińczycy z całego świata. Jest to cały ukraiński świat, który powstrzymuje ofensywę „rosyjskiej miary”.

Ten ukraiński świat wyposaża teraz armię ukraińską, organizuje działania mające na celu wsparcie Ukrainy na całym świecie, zachęca polityków do bardziej aktywnego pomocy naszemu kraju, przyjmowania i pomagania w zadowoleniu tych, których wojna wydalała się z domów. Ta jedność Ukraińczyków na całym świecie jest kluczem do tego, co wygrywamy.