Nastolatki wojny. Historie młodych Ukraińców, którzy byli 13-latkami, aby walczyć z żołnierzami UNR

Film tego dnia wraz z rodakami, który spotkał się z podobnym losem podczas walki o Ukraińską Republikę Ludową w latach 1918–1920, Shmorgun dotarł do Czechosłowacji. Tam w Pragi w obozie Plast w 1924 roku stworzył autobiografię. Ten dokument i biografia trzech kolejnych rówieśników przez Władimira zostały zachowane w Central State Archives of wyższe władze i zarządzanie Ukrainą (CDOVOV).

„Niektórzy wzięli przykład od ich starszych braci, którzy służyli w armii ukraińskiej, niektórzy uciekali z domu, ponieważ marzył o zostaniu bohaterem, pokazującym się w służbie wojskowej. Przyciągały je broń, ubrania kozakowe - szerokie spodnie, kapelusz z automatem - komentuje biografie naukowca Natalia Hryhorchuk.

- Ale bez względu na powody, dzieci te pozostały w jednostkach wojskowych, a zatem były nie tylko świadkami licznych bitew, ale także bezpośrednich uczestników. Zasadniczo małoletnie dzieci stały się flagami, jury, często rozpoznane, wydobyły rannych. Jednocześnie dzielnie wywiązali się z obowiązków, pokazali wolicjonalne cechy, przenieśli przeziębienie i głód.

Niektórzy nastolatki, pod wpływem dorosłych, byli świadomi przyczyn ruchu wyzwolenia przed wejściem do armii i byli świadomi w kraju ”. Shmorgun Vladimir, urodzony w 1905 r. 5 marca w Farm of Michhailovsky Glukhiv District w regionie Chernihiv. Facet poszedł do armii po swojego starszego brata, który napisał: „[…] Rewolucja eksplodowała i mnie to nie obchodzi. Kiedy wkrótce przyszedł brat z Chernihiv.

Już zakończyłem szkołę [ratownika medycznego] i w tak szerokich spodniach, że już się bałem! Ale od razu pomyślałem, dlaczego nie miałem takich spodni i czapek z szczeliną, jak wtedy. Zacząłem prosić go, aby zabrał mnie do armii. Kołysał. Byłem zadowolony, kiedy usłyszałem takie piękne słowa od mojego brata [i] zapytać, co armia nosi takie spodnie. Mówi, że u ukraińskiego, w wolnych kozakach.

Był domem dla domu, ale nie spał przez całą noc: ponieważ były czerwone spodnie i kapelusz z automatem. ” Wkrótce marzenie nastolatka spełniło się w Hlukhov. „Sierżant daje mi te spodnie, kapelusz i mówi”, ubierz się. Raz będzie kozakiem. ” Jestem myślą i teraz kozakiem, ale mały - miałem 13 lat, - napisał Shmorgun w autobiografii. - [w Putivl] pułkownik Vakulenko powiedział niewielkie przemówienie.

Potem wiedziałem, kim jestem i o co powinniśmy walczyć, i z kim, wtedy stało się dla mnie jasne, że jestem ukraińcą ”. Wiosną 1919 roku nastolatek został schwytany przez polską niewolę w Rivne. Aby uniknąć pracy zamówienia, dołączył do Centurion of Vergelis, który został przetransportowany do Lutsk wraz z szefem armii ukraińskiej. „I tylko oni powiedzieli, żeby zebrać się na stacji, a potem włożył mnie do torby, zabrał mnie na ramiona i zabrał na stację.

Przyniósł mnie, włożył do wagonu. Kiedy biegunki starszych zostały obrócone, siedziałem tylko w torbie, nie miałem nic do oddychania, dopóki słupy wyszły z wagonu. Potem wyszedłem z torby, już usiadłem w wozie ” - przedstawiał Vladimir. W Lutsk młody Haidamak musiał znaleźć przedsiębiorstwo. „Pozwolono im dobrze jeść, ale nie było nic do opanowania. Potem zacząłem myśleć, gdzie kupić polskie znaczki do kupienia.

I pomyślał: w sobotę poszedł do jednego Żyda, zalał piec, zamiatał i samovar. W tym celu otrzymał 3 m. [Polskie znaczki]. Kupiłem tytoń 1 ½ m. Zaczął sprzedawać 12 komputerów. 1 MP, a wszędzie było 10 na 1 m. , Aby sprawić, że więcej ludzi kupuje. Zarobiłem 60 znaczków. Kupiłem bieliznę z góry, słodka i wszyscy skoczyli. A papierosy sprzedawane dalej ”. Potem nastolatek dotarł do obozu w polskim mieście Lanzut.

Tam zaczęli tworzyć nowe ukraińskie jednostki do wspólnej kampanii z polską armią przeciwko bolszewikom. „Przez niedziele zabrano nas do łazienki, otrzymali piękne, tak samo. Potem przestałem handlować papierosami i już chodziłem z Kozakami. Dywizja była bardzo dobra, była dyscyplina, dobrze karmiona. Na czele dywizji był pan generalny [Marco] Bezruchko. Koszary miały czystość i porządek, a poza koszarami był również porządek.

Nie byłem w szóstej dywizji, nie wiem, czy muszę być i zawsze. ” Młody wojownik napisał o wędrówce do Kijowa z Polakami: „Droga była bardzo zabawna, ponieważ wszyscy marzyli tylko, że nasz Złoty Kijv był widoczny w swojej stolicy. […] Przechodzimy przez dużą ulicę Vasylkovskaya. Ludzie rzucali nam piękne kwiaty, cukierki, papierosy i krzyczeli: „Chwała na Ukrainę”. Byłem bardzo zadowolony, że idę teraz do mojej stolicy […]. Dotarliśmy do koszar, było to 17:00.

Przyszliśmy do nas, zaczęliśmy pytać, skąd pochodzimy, że byliśmy tak dobrzy i byliśmy porządkiem w dywizji. Kilka dni później wzięliśmy wszystkich strażników w mieście, którzy byli w polskich rękach ”. Ale obrona Zamosc dla Polski i całej Europy, w której Vladimir Shmorgun uczestniczył już w 15-latku, pamięta dość oszczędnie: „Bitwa była bardzo okrutna. W okolicach Zamosc odpychaliśmy bolszewików na 15 mil. Zaczęliśmy panować w Zamosc.