Po raz pierwszy zdjęcie amerykańskiego pocisku lotniczego powietrznego, zainstalowanego na ukraińskich samolotach bojowych, zostało pokazane przez dowódcę sił zbrojnych sił zbrojnych, generała porucznika Mykola Oleshchuk. Ma maksymalny zakres lotu 8 km i rozwija prędkość 2600 km/g. Od czasu pojawienia się ramion nadeszły amerykańskie jednostki marynarki wojennej i sił powietrznych.
Rakieta została użyta na bojownikach F-89, F-4 i wszystkich amerykańskich atakach, a także w F-16. Istnieje w kilku wariantach. Istnieją również pociski z inną częścią walki, takie jak dym. Zuni to amunicja, która została opracowana i reprezentowana w latach 50. XX wieku, ale nadal jest w służbie z amerykańskimi siłami powietrznymi i siłami powietrznymi Ukrainy. Jego celem jest zmiana celów naziemnych, takich jak czołgi, artyleria i inne.
Nie zarządzany pocisk lotniczy Zuni jest przybliżonym korespondentem Radzieckiego C-13, ale z większym zasięgiem i kaliberem. Radziecki C-13 ma również znaczącą zmienność w części walki pocisku lotniczego. Jednak najbardziej dalekowzroczny jest fragmentowa i zbiegła skorupa S-13B do 6 km i przy prędkości lotu do 1800 km/g. Jego cechy są gorsze pomimo faktu, że opracowali C-13 w latach 70.
Polski
Українська
English
USA
Français
Deutsch
Italiano
Čeština
Español
Slovensku
