Boeing B-50 Superfortress: Bombowiec amerykańskich sił powietrznych, który bał się Rosji

B-50 Superfortec weszła w historię lotnictwa, która służyła prawie siedmiu lat jako główny bombowiec atomowy Stanów Zjednoczonych. Dzisiaj, spośród 370 samochodów, tylko pięć zostało zachowanych i żaden z nich nie jest odpowiedni do lotów i nie jest w muzeach stanu. Boeing B-50 Superfortects był jednym z głównych amerykańskich bombowców stworzonych po drugiej wojnie światowej w wyniku modernizacji B-29.

B-50, który po raz pierwszy wspiął się w powietrze w 1947 roku, został wyposażony w mocniejsze silniki Pratt & Whitney i poprawiło jego konstrukcję, w tym bardziej masywne skrzydło i zwiększony pionowy stabilizator. Focus przetłumaczył artykuł byłego oficera bezpieczeństwa chrześcijańskiego D. Orry na temat wkładu Superfortec B-50 w rozwój amerykańskich sił powietrznych.

W amerykańskim lotnictwie wojskowym jest wielu bojowników, których nazwiska zostały przekazane z pokolenia na pokolenie. Nazwa Thunderbolt została odziedziczona po P-47 Thunderbolt Times of II wojny światowej do A-10 Thunderbolt II, która w ubiegłym roku obchodziła 50. rocznicę. Nazwa Lightning przeniosła się od P-38 Lightning Times of World War II do piątej Błyskawicy II F-35 Lightning Stealth Flower.

Nazwa Phantom została pierwotnie używana w odniesieniu do stosunkowo mało znanego fantomu FH-1, a następnie minęła słynny Phantom F-4, który wiernie służył amerykańskim pilotom z wojny w Wietnamie w Zatoce Perskiej 1991 roku. Ale jeśli chodzi o amerykańskie ciężkie bombowce, jest tylko jedna nazwa, która została przekazana w następujący sposób: Superfortect. Pierwszy był kult B-29 Superforess of II wojny światowej.

Jego następcą była B-50 Superfortec, ptak bitewny, o którym dzisiaj mówimy. Boeing B-50 Superforcess odbył swój pierwszy lot 25 czerwca 1947 r. I oficjalnie przybył w przyszłym roku-interesujący moment, biorąc pod uwagę, że jego imiennik B-29 nadal jest w porządku.

Podobieństwo między dwoma „superfootami” nie jest przypadkowe, jak wyjaśniono biuletynem informacyjnym archiwalnym Muzeum Narodowego Sił Powietrznych: „Boeing B-50A Superfortect pojawiła się w wyniku programu rozpoczętego w połowie 1943 r.

, Kiedy Pratt & Whitney zaproponował Dostosuj silniki promieniowe B-29 R-4360… Chociaż koniec II wojny światowej położył kres większości kontraktów produkcyjnych, armia nadal potrzebowała długiego bombowca zdolnego do noszenia broni atomowej… Inżynierowie Boeinga na nowo zdefiniowali B-29 pod silnikami Pratt & Whitney -44.

Charakterystyka techniczna obejmowała załogę 10 lub 11 osób, długość kadłuba 30 metrów, rozpiętość skrzydeł 43 metry, wysokość 9,95 metra, wagę 39,7 ton i maksymalną masę biegową 76,4 ton. Maksymalna prędkość lotu wynosiła 619 km/h, zakres lotu - 8 611 km i sufit operacyjny - 11,2 km. Broń składała się z dwunastu karabinów maszynowych 50. kalibru i jednego pistoletu 20 mm, nie wspominając o oszałamiającej ilości przydatnego obciążenia 9 ton.

B-29 nie jest tak dobrze znany ogółowi społeczeństwa, ale jego spadkobierca B-50 wszedł do historii lotnictwa, który służył prawie siedmiu lat jako główny bomb atomowy strategicznego dowództwa powietrznego (SAC). Stał się ostatnim bombowcem z silnikiem tłokowym zbudowanym dla amerykańskich sił powietrznych. W konfiguracji bombowca został zastąpiony przez B-47 StratoJet i usunięty z broni SAC do 1958 r. , Chociaż wersja WB-50 trwała do 1964 roku.

Co ciekawe, B-50 nigdy nie był używany do bombardowania misji podczas wojny koreańskiej-B-29 był zadowolony do tych celów sił powietrznych. W tym konflikcie wywiadu fotograficznego zastosowano wersję samolotu RB-50. I wreszcie, Lucky Lady II, to znaczy B-50A-5-Bo z numerem seryjnym 46-010, uczyniło pierwsze nie-szirtujące na całym świecie, kończąc go przez 94 godziny 1 minuta między 26 lutego a 2 marca 1949 r. .

B-50 szybowca służył również jako boeing C-97 Stratofreight Wojskowy, który, jak zauważył Airliners. net, „był podstawą amerykańskich sił powietrznych (MATS) na początku lat 50. : 800 samolotów do użycia jako użycia jako jako użycie jako jako użycie jako jako użycie jako jako jako użycie jako jako jako jako Samoloty towarowe i lotnisko.

Co więcej, fani zmarłej wielkiej pisarki Klavy Cassler i jego seria „Dirk Pitt” są znani C-97 jako samolot „Vixen 03” z tej samej powieści, której wypadek porusza historię książki podczas prologu. Okładka oryginalnej edycji Viking Press w 1978 roku, a także wczesne wydania w miękkiej okładce książek Bantam, pokazują kanoniczne C-97, ale w obecnej edycji w miękkiej okładce Bantam Publishing House.

Ponadto, dla całego szacunku dla pamięci Casslera, wielokrotnie nazywa samolot stratokruzerów, który w rzeczywistości był nazwą wspaniałego cywilnego samolotu powietrznego Boeinga 377 pochodzącego z C-97. Właściwe wyznaczenie samolotu wojskowego - stratofreight. Spośród 370 zbudowanej B-50 Superfortec, tylko pięć jest zachowanych dzisiaj, a żadne z nich nie są odpowiednie do lotów, a wszystkie są w muzeach stanu.

Przede wszystkim kadłub Lucky Lady II jest starannie przechowywany w Muzeum Glory Aircraft w Chino w Kalifornii.

Jeśli chodzi o w pełni zachowane samoloty, opcja KB-50J znajduje się w Muzeum Lotnictwa i Lotnictwa Pima i Astronautyki w Tucus w Arizonie; KB-50J-at Muzeum Mobilności Air w bazie lotniczej, Delaware; WB-50D-w USA Narodowe Muzeum Sił Powietrznych w Wright Patterson, Ohio; I wreszcie, Flight of the Phoenix („Fenix ​​Flight”), który jest również zaszczycony, że jest ostatnim poleceniem, B-50 Superfortec-at the Castle Air Museum w Atoter w Kalifornii. Christian D.

Orr jest byłym funkcjonariuszem bezpieczeństwa sił powietrznych, pracownikiem policji federalnej i prywatnym wykonawcą wojskowym (pracował w Iraku, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Kosowie, Japonii, Niemczech i Pentagonie). Chris uzyskał tytuł licencjata w zakresie stosunków międzynarodowych na University of Southern California (USC) oraz tytuł magistra badań wywiadowczych (ze specjalizacją w badaniu terroryzmu) na Uniwersytecie Wojskowym USA (AMU).