Szabaki byli pijani, zgwałceni. Gdy rosyjscy „wyzwoliciele” zachowywali się na Słowacji w 1944 roku

Ilustracja od Dariusza Kalinsky Red Plagi, 2017. Pod koniec II wojny światowej zebrał wspomnienia wojsk radzieckich w Polsce. (Zdjęcie: Cikawostkihistoryczne. pl) „Dlaczego uciekasz od Rosjan? Są dobre ” - zapytali Ukraińcy w słowackim mieście Zhilina. Tutaj na stacji kolejowej latem 1944 r. Były długie wagony z ucieczkami. Ale wkrótce przekonania Słowaków na temat tych słowiańskich braci zmieniły się dramatycznie.

Wniosek kilku nowoczesnych firm monitorujących Bratysławę, które przeprowadziły wywiady z rodakami dwa miesiące temu, był nieco nieoczekiwany. „Większość ludności Słowacji byłaby bardziej mile widziana w Rosji niż na Ukrainie [w wojnie, która rozpoczęła się od inwazji Rosjan 24 lutego], pokazuje dane z ankiety jako rzeczy, Słowakin?” Powiedział gazeta Dennik.

Zamiast tego wideo z NB przypomina słowacką reakcję na Rosjan, którzy uwolnili ich od nazistów pod koniec II wojny światowej. „W połowie lipca 1944 r. Niezliczone kolumny uchodźców i niekończących się kolumn i maszyn wypełniły wszystkie drogi w kierunku granicy słowackiej”, napisał do Kyiva Dynamo z czasów przedwojennych, Aleksander skoterował w książce wspomnień z piłką nożną na świecie .

„Wszystko załadowane na brzegi przez ludzi i wszelkiego rodzaju zapasy na długą drogę płynęło nieograniczonym przepływem na południe”. Został zaproszony do gry z radzieckim piłkarzem, kiedy ZSRR zaanektował zachodnią Ukrainę jesienią 1939 roku. W 1941 r. Sportowiec dotarł do kasematów NKVD z powodu ankiety przeprowadzonej przez kolegę z drużyny, który wziął od niego pieniądze i oczywiście nie chciał wracać.

Skopeni został uratowany z obozów lub egzekucji Skopen, ówczesnego szefa Kijczyków Chekistów, ponieważ był fanem piłki nożnej. A na początku wojny niemieckiej LVIV udało się dostać do swojego rodzinnego miasta. Ale latem 1944 r. Skotsen stał w Zhilin z rodziną przez ponad miesiąc, ponieważ opuścił LVIV przed czerwoną ofensywą. Piłkarz wspomniał: „Słowaki sympatyzowali z naszego żalu, nawet wielu z nich osobiście przyniosło nam jedzenie.