Wojna samochodów zbliża się. Dlaczego robot nie zmniejsza żołnierzy lądowych: doświadczenie Ukrainy

Potencjał walki szczególnej jedności podczas korzystania z robotów może znacznie wzrosnąć. Należy jednak pamiętać, że użycie pola bojowego wymaga wielu profesjonalistów, którzy mogą służyć, naprawić lub wyciągnąć platformy bojowe. Autor analizuje wprowadzenie systemów robotycznych i autonomicznych do żołnierzy na przykładzie wojny na Ukrainie. W czerwcu 2022 r.

Podróżowałem z ukraińską jednostką wywiadowczą, która próbowała uruchomić UAV z kamerą na wielu rosyjskich stanowiskach. Chociaż dron, którego używali, był autonomiczny, nie można tego zrobić ze zdalnej siedziby, naciskając przycisk. Zamiast tego kolumna ośmiu samochodów i ośmiu osób musiała pracować przez „szarą strefę”, aby komunikować się i zachować pozycję przez kilka godzin.

Porównując obraz bezzałogowych operacji na slajdach Pentagonu i rzeczywistości ukraińskiej, wspomniałem o tej sprawie. Focus tłumaczyło artykuł Jacka Wotlinga o tym, dlaczego robot nie zastąpiłby osoby w siłach lądowych.

W obliczu rekrutacji personelu do zachodnich sił zbrojnych stało się modne, aby stwierdzić, że przywódcy wojskowi wygładzają konsekwencje zmniejszenia liczby żołnierzy poprzez zmniejszenie potrzeby masy ze względu na perspektywy, które otworzyły systemy robotyczne i autonomiczne. Problem z tym argumentem polega na tym, że jeśli chodzi o wojska lądowe, nie ma on powodu.

Jak zauważyłem na Ukrainie i innych teatrach działań wojennych, wprowadzenie systemów robotycznych i autonomicznych w żołnierzach może prowadzić do wzrostu zarówno liczby ludzi, jak i różnorodności umiejętności wymaganych w żołnierzach. Aby wesprzeć drona, zajęło to tak wiele osób, ponieważ misja wymagała operatora, technika i specjalisty ds. Komunikacji, a także środków ochrony do ratowania życia podczas wykonywania pracy.

Technologia była zaawansowana, ale pozostała czasochłonna i wymagała wysokich kwalifikacji. Wymagania personelu nie ograniczały się również do osób w terenie. Aby zaplanować trajektorię dronów, operatorzy OTB musieli przeprowadzić rozpoznanie elektromagnetyczne i aby zastosować wynikowy obraz, wymagane byli eksperci analizy obrazu.

Rzeczywistość większości nowych technologii polega na tym, że ludzie są potrzebni do ich użycia, a jeśli liczba żołnierzy jest zmniejszona w jednym królestwie, często przenoszą się do innych części pola bitwy. Chociaż systemy autonomiczne często mogą zwiększyć możliwości jednostki, w wojnie pozostaje minimum ludzi, aby wykonać główne zadania.

Rozważ jednostkę piechoty wyposażoną w małą autonomiczną maszynę gąsienic z karabinami maszynowymi i czujnikami, a także małego drona do obserwacji. Załóżmy, że liczba jednostek piechoty bez tych środków wynosi zwykle 12 żołnierzy podzielonych na trzy grupy pożarowe. W przypadku oddziału z systemem robotycznym i autonomicznym oczywiste jest, że dwie grupy strzelające powinny pozostać niezmienione. Wynika to z faktu, że systemy autonomiczne mają jasne ograniczenia.

Maszyna gąsienicy nie może szturmować wykopu, wsiąść do budynku ani wziąć więźniów. Tak, Departament Piechoty nadal wymaga dwóch grup ognia szturmowego. Trzecia grupa strzelania, która jest podstawą strzelania, może używać systemów robotycznych i autonomicznych. Podczas testów systemy te wykazały, że mogą zapewnić znacznie bardziej wydajne, szybsze i dokładne tłumienie niż strzelec maszynowy. Nie możesz jednak zostawić ich na grawitacji.

Systemy szatne i autonomiczne nie oceniają słabo kontekstu i bez osoby uwzględnionej w łańcuchu (ale nie w samym samochodzie), zgodnie z moimi obserwacjami, tworzą różnorodne bzdury - od niekończącego się strzelania do dotkniętych celów do utknięcia w tak prostych przeszkodach jak brama farmy. Problem polega na tym, że jeśli jedna osoba ma być blisko systemów robotycznych i autonomicznych, to konieczne jest, aby druga osoba była obok niego.

Pozostawienie kogoś samego na polu bitwy nie jest najlepszym pomysłem. Na przykład, jeśli jest ranny, ktoś powinien być bliski, aby go wesprzeć. Samotność w obliczu bezpośredniego zagrożenia dla życia wpływa na ducha moralnego i podejmowanie decyzji. Ponadto występuje problem z bezzałogowymi systemami powietrznymi. Drony te stają się krytyczne dla działań taktycznych, które osobiście przekonałem podczas moich wielu podróży na Ukrainę.

Ale operator, który używa drona, patrzy na okulary lub terminal kontrolny. Operatorzy są pozbawieni większej świadomości. Nie są miejscem w grupach szturmowych i nieuzasadnione jest zostawienie ich w spokoju, gdy działają w pobliżu wroga. Tak, oddział z systemami robotycznymi i autonomicznymi oraz dronem może być znacznie silniejszy niż oddział bez nich, ale niekoniecznie będzie mniejszy.

Jeśli skoncentrujesz nowe technologie, zamiast rozpowszechniać je przez oddziały, możesz osiągnąć pewną przewagę w zakresie wydajności użycia siły życiowej. Na przykład dwie osoby mogą dobrze kontrolować walkę całego plutonu przeciwpantuowego systemów robotycznych i autonomicznych wyposażonych w PTKRAM lub zarządzać działaniami bojowymi plutonu robotycznego.

Dlatego w kontekście Batalion Company wsparcia ognia według jednej z załogi obsługiwanej przez broń może być mniej pracowników. Jednak efektem nie jest zmniejszenie liczby wymaganych pracowników, ale przejście do ujścia wsparcia. Podczas gdy dwie osoby mogą oglądać ekran rakietowy, jest wiele zadań, w tym zegarek podczas snu, które wymagają większej liczby osób. Ale prawdziwym problemem jest ciężar obsługi systemów robotycznych i autonomicznych.

Tradycyjny karabin maszynowy w batalionie piechoty przenosi stosunkowo proste obiekty mechaniczne, które można utrzymać w ramach działania za pomocą broni batalionowej i jej narzędzi.

Machine -gun pluton wyposażony w systemy robotyczne i autonomiczne będzie musiało kontrolować całą flotę złożonych maszyn, które składają się z mechanicznych transmisji i jednostek energetycznych, złożonej elektroniki w czujnikach, broni, a także narzędzia oprogramowania i komunikacji, które zapewniają ich funkcjonowanie. Ponadto, jeśli taka maszyna otrzyma uszkodzenie transmisji, należy ją naprawić. Jest zbyt ciężki, aby można go było podnieść.

Dlatego batalion potrzebuje maszyny zdolnej do holowania systemu robotycznego. Wyraźnie pamiętam przypadki, w których podczas testów na równinie Salisbury i w Stanach Zjednoczonych autonomiczne maszyny wpadły w zbyt miękką glebę i pozostały unieruchomione. Ewakuator potrzebuje również operatora i konserwacji.

Nieuzasadnione jest założenie, że ten sam ślusarz, który kontroluje gąsienice i elektrownię, z konieczności będzie miał doświadczenie w przeprogramowaniu, aktualizacji, dostosowywaniu lub zarządzaniu oprogramowaniem systemowym. Dlatego potrzebna jest nie tylko odpowiednia liczba osób, ale także dłuższa liczba umiejętności, w tym osoby bardzo poszukiwane w gospodarce cywilnej.

Innym czynnikiem, który rzadko jest brany pod uwagę przy omawianiu skuteczności robotycznych i autonomicznych systemów personelu dla personelu, jest to, że mocniejsze platformy często zapewniają możliwości korzystania z pracy. Dobrym przykładem jest drony Predator i Reaper. Na początku wydawało się, że zaoszczędzą personelowi. Rzeczywiście, potrzebowali dwóch załóg - pilota i operatora ładowania - i często trzech lub czterech, biorąc pod uwagę czas ich lotów.

Jednak w porównaniu z liczbą samolotów, które powinny znajdować się w powietrzu, aby zapewnić porównywalną stabilną powłokę, oraz z potrzebą przygotowania personelu w magazynie w celu zastąpienia bitwych pilotów, wydawały się poprawić wydajność.

Ale potem zauważono, że chociaż załoga może obserwować określony punkt przez piłkę dotykową MX-15, platforma może zbierać obrazy w znacznie większym obszarze podczas misji, a także przesyłać inne dane, takie jak sygnały. Jednak w celu zrozumienia wszystkich zebranych danych potrzebna była duża liczba analityków i techników. Zatem do lat 2010. liczba osób zaangażowanych w jedną orbitę ripera może dotrzeć do 150 osób.

Dalsza automatyzacja analizy umożliwiła zmniejszenie tej liczby, ale liczba sił wsparcia w inteligencji powietrznej jest wciąż znacznie wyższa niż wcześniej. Ostatnim problemem związanym z ideą zmniejszenia personelu poprzez automatyzację i technologię jest to, że pomysły te rzadko są analizowane w konfrontacji, gdy wróg próbuje naruszyć te możliwości.

Na przykład ważnym potencjałem może być zdolność dronów do dokonywania dokładnych masowych uderzeń na te taktyczne szczeliny. Jest to jednak skuteczne tylko wtedy, gdy jest to poparte zdolnością do wykonywania rozpoznania elektromagnetycznego i innych przygotowań inteligencji do planowania wstrząsów w celu uniknięcia HP wroga.

I odwrotnie, na polu bitwy, gdzie wróg ma takie możliwości, potrzeba niskiej obrony powietrznej i jego własnej ochrony elektronicznej radiowej w formacjach taktycznych pociąga za sobą potrzebę zaangażowania dodatkowych specjalistów w jednostkach miejskich, którzy nie były wcześniej potrzebne. W rezultacie istnieje redystrybucja personelu, a nie zmniejszenie jego liczby. Wojsko - często uzasadnione - zobacz korzyści z nowych technologii.

Mamy również nadzieję, że nowe technologie rozwiążą dzisiejsze problemy. Wiele czynników przyczynia się do uprzedzenia poznawczego armii, zmuszając ją do przekonania, że ​​problem personelu można rozwiązać poprzez innowacje. Ale jeśli chodzi o ludzi, technologie wymagają dużej siły roboczej. Aby zapewnić gwarantowany potencjał do wykonania zadań na polu bitwy, wymagane jest minimum ludzi. Technologia często wypiera ludzi, ale ich nie eliminuje.

Dzisiaj garstka ekspertów może zorganizować badanie dużej liczby czujników i przynieść wiele rodzajów broni dla celów - na przykład w zintegrowanej sieci obrony powietrznej - ale znacznie więcej pracowników jest wymaganych do wspierania tej sieci. Głównym wnioskiem jest to, że stosowanie korzyści technologicznych często stwarza potrzebę dodatkowego personelu, które wykonywali zadania, które nie były wcześniej przewidywane.