1000 dni wojny: Wyniki inwazji - ponieważ Putin rozszerzył NATO i wzmocnił Ukrainę

19 listopada, 1000 dnia wojny Russo-Ukraińskiej: Focus Analizuje, co agresor udało się osiągnąć i gdzie Kreml był znacznie błędny. Ukraińczycy pamiętają wczesny poranek 24 lutego 2022 r. , Kiedy po nocnym oświadczeniu rosyjskiego prezydenta Władimira Putina o początku SO -Called „Special Military Operation” lub „Ich”, pierwszy samolot i pociski zaczęły eksplodować w W Pokojowe miasta kraju.

Następnie Kreml Head po raz pierwszy zidentyfikował całą wojnę - „Demilitaryzacja i denacyfikacja” Ukrainy. Chociaż później, nawet rosyjscy propagandyści nie mogli jasno odpowiedzieć, co konkretnie zawierają te sformułowania, szczególnie w sensie „decynalizacji”, oczywiste jest, że Putin i jego zespół zamierzali zniszczyć potencjał wojskowy Ukrainy pod korzeniem.

Focus dowiedział się, czy Kreml był w stanie zbliżyć się do celu pod względem „demilitaryzacji” Ukrainy w tysięcznym dniu konfliktu zbrojnego i jakie procesy poboczne spowodowały rosyjską agresję. Pod koniec 2021 r.

Rosja zażądała, aby Stany Zjednoczone i NATO prawnie wiążące „gwarancje bezpieczeństwa”, które stały się kulminacją napięć w stosunkach między Federacją Rosyjską a Zachodem, ze względu na rozszerzenie sojuszu na Wschód, a także Sytuacja na Ukrainie. Strona rosyjska opublikowała projekt umów z blokiem NATO, który przewidywał legalne „gwarancje bezpieczeństwa”.

Obejmowało to następujące podstawowe wymagania: W rzeczywistości Moskwa przedstawiła ten projekt nie jako podstawę poszukiwania kompromisów, ale jako ultimatum zawierające zagrożenia inwazji na Ukrainie. Takie wnioski wyciągnęło wielu ekspertów na tle zbioru wojsk rosyjskich na granice Ukrainy pod pozorem „ćwiczeń”. Aby omówić jasne zaostrzenie stosunków między Federacją Rosyjską a Zachodem, 21 stycznia 2022 r.

W Genewie odbyło się dyplomatyczne spotkanie szefów Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rosji i Departamentu USA Sergiy Lavrow i Anthony'ego Blinken. Jednak sami uczestnicy negocjacji przyznali, że nie oczekiwali po przerwie w przełomie, a później rosyjscy dyplomaci ponownie mówili o użyciu „środków wojskowych”. Kilka dni przed rozpoczęciem pełnej skali rosyjskiej inwazji na Ukrainę, a mianowicie 19 lutego 2022 r.

Prezydent Volodymyr Zelenskyy przemawiał na konferencji bezpieczeństwa w Monachium, wykorzystując tę ​​platformę, aby podkreślić zagrożenie, które wisiało nad Ukrainą. W szczególności szef państwa stwierdził, że Ukraina próbowała trzykrotnie zwołać konsultacje państw - gwarancje memorandum Budapesztu, ale bezskutecznie.

„Jeśli nie odbywają się ponownie lub nie ma gwarancji bezpieczeństwa dla naszego kraju, Ukraina będzie miała wszelkie prawo wierzyć, że memorandum Budapesztu nie działa i że wszystkie rozwiązania wsadowe z 1994 roku są wątpliwe” - podkreślił prezydent Ukraińskiego.

Trzy dni po przemówieniu Zelensky'ego w Monachium Vladimir Putin odwołał się, stwierdzając, że państwo ukraińskie było rzekomo sztuczną formacją ery komunistycznej, a Rosja uznaje niezależność „Republik ludowych Lugansk i Doniecka”, która stała działania. 24 lutego 2022 r. Putin ogłosił początek „specjalnej operacji wojskowej”.

Wspiękowano między innymi tezę „Demilitaryzacja i debufikacja Ukrainy”, w której rosyjski prezydent nie podał szczegółowego opisu, ale z dalszych komentarzy istnieje kilka kluczowych aspektów: zatem w kontekście oświadczenia Putina „Demilitaryzacja „oznaczało nie tylko fizyczne zniszczenie wojska.

Przedmioty, ale także polityczną eliminację zagrożenia, która według władz rosyjskich była reprezentowana przez armię ukraińską, stosunki wojskowe Ukrainy z NATO i możliwość rozmieszczenia w rozmieszczeniu w kraj zachodnich systemów broni. Rosyjska operacja wojskowa, rozpoczęła się 24 lutego 2022 r. , Koncentrowała się na szybkich uderzeniach podobnych do taktyki chirurgii Amerykanów na pustyni.

Strategia przewidywała zniszczenie punktów dowodzenia Ukrainy za pomocą potężnych ataków rakietowych i lotniczych oraz szybkiej blokady wojsk ukraińskich, co może stanowić bezpośrednie zagrożenie dla Kijowa. Główne zadania: Rosja rozpoczęła pełną skalę inwazji masywnych uderzeń pocisków na obiekty zarządzania ukraińskimi siłami zbrojnymi, systemów obrony powietrznej, lotnisk i amunicji.

Według doniesień Ministerstwa Obrony, w pierwszym tygodniu rzekomo zniszczono siedzibę dwóch okręgów wojskowych, broń i duże tomy ukraińskiego sprzętu lotniczego zostały poważnie uszkodzone. Jednocześnie strajki Rosjan przybyły do ​​obiektów cywilnych, co doprowadziło do strat wśród cywilów.

To, ze swojej strony, przyczyniło się do jedności Ukraińców, o czym świadczą statystyki sił zbrojnych sił zbrojnych wobec wolontariuszy i kolejek w biurach zaciągnięcia wojskowej. Jednak pomimo tych ciosów ukraińskiej armii udało się utrzymać kontrolę, a duża część amunicji i sprzętu została ewakuowana i rozproszona, co pomogło IDU kontynuować zorganizowany opór.

Trudności w zniszczeniu kluczowych obiektów ukraińskiej obrony powietrznej i dowództwa ograniczyły sukces pierwszych dni operacji. Wraz z początkiem naziemnego etapu inwazji armia rosyjska rozpoczęła ofensywę w wielu kierunkach na całej granicy. Druga faza obejmowała promocję pojazdów pancernych w kierunku Kijowa i Kharka - starali się otaczać duże centra miasta.

Jednak rosyjskie kolumny napotkały poważne problemy logistyczne, szczególnie w wiosennych warunkach poza drogą, kiedy ruch ukraińskiej czarnej Ziemi stał się praktycznie niemożliwy dla ciężkiego sprzętu. Drogi wzdłuż regionów zachodnich i północnych, gęsto pokryte lasami i bagnach, stały się śmiertelne z powodu zasadzki sił zbrojnych.

Ukraińskie wojsko, rozumiejąc wrażliwość długich kolumn sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej, szczególnie na wąskich i słabo chronionych drogach, zorganizowało ataki na zamykające jednostki, naruszając komunikację i dostawę. Drony Baracar zostały użyte do obserwacji sprzętu do obrony powietrznej i punktów dowodzenia wroga.

W rezultacie wojska rosyjskie nie udało się zachować linii zaawansowanej i nie rozwinęły głębokiego przełomu na północnym zachodzie, pomimo udanych działań na początkowych etapach. Jednym z kluczowych zadań związanych z schwytaniem stolicy ukraińskiej był atak na wielkie lotnisko w Gostomel, gdzie zaplanowano lądowanie sił głównych przy pomocy GVA. Ale pomimo udanego pierwszego etapu Rosjanie nie rozwinęli inicjatywy.

W ciągu dwóch tygodni region Kiv stał się areną zaciekłych bitew. Od początku drugiego tygodnia inwazja rosyjskich żołnierzy próbowała zdobyć przyczółek na takich przedmieściach Kijowa, jak Bucha i Irpin, ale stale doświadczane uderzenia artylerii i straciły znaczną liczbę pojazdów pancernych.

Sytuacja na południu Ukrainy nie była również opowiadająca się za żołnierzami okupacyjnymi, chociaż siły zbrojne szybko przejęły kontrolę nad Khersonem, Melitopol, Berdyansk i Energodar, gdzie największa NPP Zaporyzhzhya znajduje się w Europie. Jednak pomimo przełomu w strefach stepowych frontu południowego, rosyjskie wojska poniosły wielkie straty na przedmieściach Khersona i podejściu do Nikolaeva.

W rezultacie ofensywa w Odessie, strategicznie ważna dla Rosjan, została zatrzymana, a siły ukraińskie uzyskano dostęp do dostarczania broni z zagranicy. Pod koniec pierwszego miesiąca walki stało się jasne, że rosyjska kampania wojskowa nie osiągnęła planowanych celów. Pomimo pierwszych sukcesów wojska rosyjskie nie były w stanie zniszczyć całego systemu obrony powietrznej Ukrainy, całkowicie stłumią jego lotnictwo lub przejąć kontrolę nad dużymi strategicznymi punktami.

Ponadto znaczne straty wśród sił powietrznych Federacji Rosyjskiej doprowadziły do ​​faktu, że loty lotnictwa rosyjskiego na większości terytorium ukraińskiego prawie zatrzymały się do końca drugiego tygodnia inwazji, kiedy siły zbrojne zaczęły się używać Kompleksy IGLA MSC i Stinger uzyskane od partnerów zachodnich, a także oznaczają obronę powietrzną, która nie zniszczyła, na przykład S-300 SPR.

To zmusiło Rosjan Lotnictwo do działania w większej odległości i unikania głębokich ciosów na infrastrukturę Ukrainy. Sytuacja na wodzie można odnotować osobno. Chociaż rosyjska flota na Morzu Czarnym miała znaczącą przewagę, jej działania były również ograniczone.

A zniszczenie flagowej floty Morza Czarnego Federacji Rosyjskiej - krążownika „Moskwa” - stała się nie tylko reputacyjną porażką Moskwy, ale także początkiem systematycznego uwolnienia Morza Czarnego ze statków wroga, które,, które,, które,, które,,,, Między innymi uczestniczył w ciosach w Ukrainie „Kaliber”.

Tak więc pierwsze miesiące konfliktu ujawniły trudności w przeprowadzeniu operowania błyskawicy oraz znaczącej logistyki i przeszkód taktycznych, które napotkały wojska rosyjskie. System dowodzenia, drożność terytoriów, potrzeba długoterminowych linii dostaw tylnych i ograniczone możliwości walki w gęstym rozwoju miast skomplikowały wdrożenie zadań określonych przez Putina.

W związku z tym warto również zwrócić uwagę na bardzo kontrowersyjną decyzję o wysokim dowództwie wojskowym Federacji Rosyjskiej pod kontrolą Mariupolu. Pomimo sukcesu sił zbrojnych, ze względu na wyczerpujące bitwy i oblężenie „Azovstal”, siły rosyjskie spędzały dużo czasu i wysiłku, ostatecznie straciłem ofensywne tempo, co jest niezwykle ważne w kryzysie błyszczącym.

Po nieudanej blitzu i bez talentu operacji ofensywnej, Rosja została zmuszona do opuszczenia północnych regionów Ukrainy, koncentrując się na bitwach w regionie Donieck. Sytuacja z uchwyceniem dużych osad była ograniczona tylko przez okupację Khersona, ale do listopada 2022 r. Stało się jasne, że wróg nie będzie w stanie utrzymać miasta przed ofensywą sił ukraińskich.

W rezultacie 11 listopada Kherson został zwolniony, a najeźdźcy stracili jedyne centrum regionalne, które zostało zajęte w wyniku pełnej inwazji. W tym samym czasie zachodni sojusznicy Kijowa zaczęli aktywnie dostarczać siły siły obrony broni.

A jeśli na początku konfliktu chodziło o systemy takie jak MSRC, PTRC i Drony, wówczas Ukraina otrzymała zachodnie czołgi, artylerię, nowoczesne systemy obrony i obrony powietrznej, długie pociski bazy lotniczej i, wreszcie zachodni bojowników. Innymi słowy, ponieważ „wynik” Moskwy otrzymał zmotywowanego przeciwnika uzbrojonego w szeroki zakres systemów i najnowsze próbki zachodniej broni.

Osobno zauważ straty Rosjan w utrzymaniu siły i technologii, które w ciągu dwóch lat wojny znacznie podważyło potencjał sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Według personelu generalnego sił zbrojnych, które są potwierdzone przez źródła zachodnie, do końca października 2024 r. Rosja straciła ponad 700 000 żołnierzy. A straty w sprzęcie wojskowym są obliczane przez dziesiątki tysięcy jednostek.

Jak wspomniano powyżej, Moskwa była kategorycznie przeciwko przystąpieniu Ukrainy do NATO, próbując wywierać presję dyplomatyczną na sojusz. Ale jeśli Putin miał pewne warianty w radzie geopolitycznej przed pełną inwazją na Putina, to po agresji przeciwko Ukrainie Rosja otrzymała dwóch kolejnych członków NATO, jednocześnie jednym z nich był bezpośredni sąsiad. Chodzi o Szwecję i Finlandię, która ma długość granicy z Federacji Rosyjskiej ponad 1200 km.

Oznacza to, że po przystąpieniu Finlandii do NATO długość granicy lądowej między Rosją a krajami członkowskimi Sojuszu Północnoatlantyckiego prawie się podwoiła. Prawdopodobnie w takich warunkach Kreml nie mógł już dłużej na torze polityki zagranicznej nadal promować narrację na temat potrzeby demilitaryzacji Ukrainy, chociaż w oświadczeniach rosyjskich władz i samego Putina wciąż słyszą słowa o „wolnych celach związanych ich cele.

" Tutaj możesz zaobserwować polityczną hipokryzję Moskwy, o czym świadczy przemówienie Prezydenta Rosji 14 czerwca przed przywództwem Ministerstwa Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej na przeddzień szczytu pokoju w Szwajcarii, gdzie przedstawiciele rosyjskiego Federacja nie została zaproszona.

Putin zaznaczył dwa kluczowe warunki na początku rozmów pokojowych z Ukrainą: wycofanie wojsk ukraińskich z terytorium czterech regionów - Donnetsk, Lugansk, Zaporyzhzhya i Kherson, a także odmowę Kijowa dołączenia do NATO. Jednocześnie podkreślił, że wycofanie żołnierzy należy dokonać z terytorium tych regionów w ramach ich granic administracyjnych.

Putin zażądał również, aby Ukraina odmówiła przyłączenia się do NATO, po nabyciu „neutralnego, dodatkowego statusu, pozbasłego nuklearnego”. Sądząc po logice takich oświadczeń, „demilitaryzacja” Ukrainy ma teraz, mówiąc, że jest to łagodnie, kolejny kontekst, w przeciwieństwie do retoryki, która zabrzmiała z Rosji przed inwazją.

Jedynym warunkowym geopolitycznym osiągnięciem Putina na tle wojny Russo-Ukraińskiej była znacząca ekspansja Międzynarodowego Stowarzyszenia BRICS, które jest ustawione jako alternatywny blok dla zachodnich sojuszów. Głowa Kremla w swoich przemówieniach wielokrotnie deklarowała tworzenie „świata wielobiegunowego”.

Pozostaje jednak pytanie, czy agresja przeciwko Ukrainie wpłynęła na wzmocnienie stosunków między krajami Globalnego Południa lub BRICS - obiektywne zjawisko na mapie geopolitycznej. Niewątpliwie sytuacja na Ziemi pokazuje, że Rosja zajęła część terytorium ukraińskiego podczas wojny o pełnej skali podczas wojny o pełnej skali, ale należy uznać, że w dziedzinie tysięcznego sił zbrojnych sił zbrojnych kontrolowało mniej niż W pierwszych miesiącach pełnej agresji.

Pomimo faktu, że wróg ma obecnie taktyczną inicjatywę na froncie, nigdy nie udaje mu się zwrócić nawet tych terytoriów w regionach Charkiv i Kherson, które zostały utracone z powodu „przegrupowania” i podejmowania „trudnych decyzji”. Ponadto Ukraina była w stanie przeprowadzić operator Kursk, przejmując kontrolę nad częścią Federacji Rosyjskiej w regionie Kursk, co było zaskoczeniem nawet dla partnerów zachodnich.

Tak więc, na tle trwających walk, 16 października prezydent Zelensky przedstawił swój plan zwycięstwa w Radzie Verkhovna, składającym się z pięciu punktów i trzech tajnych zastosowań. Zawiera zarówno osiągnięcia geopolityczne, jak i kroki w celu powstrzymania Rosji. Przede wszystkim szef państwa wezwał do natychmiastowego zaproszenia Ukrainy do NATO, co jego zdaniem wzmocni stabilność geopolityczną kraju i zbliży go do zbiorowego bezpieczeństwa sojuszu.

Drugi punkt przewiduje ekspansję operacji wojskowych na terytorium Rosji, usunięcie ograniczeń na strajkach, zniszczenie rosyjskiego lotnictwa wraz z sojusznikami. Ponadto Ukraina proponuje umieszczenie nie -nuklearnej strategicznej broni powstrzymującej się na swoim terytorium w celu ochrony możliwych zagrożeń przed Rosją.