Czy reżim Putina spadnie? Polityka publiczna dla rosyjskiej dyktatury wojennej

Pomimo faktu, że Rosja jest w pełni władzy wojennego reżimu autorytarnego, nie wślizgnęła się na ścieżkę totalitarną, ale raczej pokazuje oznaki zniekształconej, ale dynamicznej autorytarnej polityki publicznej. Reżim Putin jest osobistą dyktaturą, charakteryzującą się znaczną stabilnością elit na szczycie.

Jednak dynamika polityczna stojąca przed oczami społeczeństwa raczej nie będzie jednorodna i odzwierciedla prawdziwe roszczenia dotyczące władzy i wpływów, które mogą pomóc zachodnim obserwatorom zrozumieć polityczny system transformacji Rosji. Focus został przetłumaczony przez nowy tekst Juliana G. Wollera, poświęcony politycznej przyszłej przywództwie Rosji. Trzy współzależne przejawy polityki publicznej są szczególnie użytecznym zrozumieniem dynamiki reżimu w Rosji.

Rosyjski reżim doświadcza ogromnych wstrząsów politycznych i społecznych. Te nowe wydarzenia umożliwiają zrozumienie, co Rosja zamienia się w reżim, w którym odziedziczona elita szybko dochodzi do krytyki różnych „patriotycznych” głosów, które otwarcie i publicznie domagają się politycznej legitymacji i miejsca na arenie podejmowania decyzji.

Rosyjska wewnętrzna przestrzeń informacyjna znacznie zmniejszyła się, szczególnie w przypadku przetrwania liberalnych i zachodnich publikacji. Jednak dla rosyjskich pisarzy i komentatorów stojących na Hawk trwa przeciwna lub nacjonalistyczna strona zlewni medialnej. Wzrost szeregów „korespondentów wojskowych” lub wojowników nazywał się „nowymi przywódcami myśli” w ekosystemie mediów krajowych.

Niektóre popularne „wojskowe” to anonimowe lub zbiorowe grupy z kontami telegramowymi, podczas gdy inni to niektórzy ludzie, którzy teraz rozwijają marki osobiste jako reporterzy. Pomimo faktu, że termin ten należy do pisarzy i uczestników działań wojennych w tej dziedzinie, środowiska, w którym żyją, obejmuje szerszą gamę komentatorów dysydentów i liderów myśli, którzy piszą na tych samych lub takich platformach.

Wojownicy stali się zauważalni zarówno w Rosji, jak i wśród obserwatorów na Zachodzie z otwartą krytyką zachowania rosyjskich sił zbrojnych podczas wojny. Ta krytyka jest duża, wykorzystuje odważny i emocjonalny język i zwykle zapewnia znacznie więcej szczegółów dotyczących operacyjnych, taktycznych, a nawet logistycznych szczegółów konfliktu niż główne rosyjskie media lub prasy rządowe.

Miejsce „wojskowego” w rosyjskim środowisku medialnym jest teraz bezdyskusyjne - i niezwykłe. Ich legitymacja jako kompetentna, sceptyczna dla Kremla, a głosy wojny dają im pożyczkę zaufania i ogromną publiczność-naturalny wynik dla dobrze poinformowanych i troszczący się o markę przedsiębiorców internetowych, którzy omijają tradycyjne kanały i informacje o mocy.

Nawet te „wojskowe”, które wykazują oznaki wpływu i manipulacji elity państwowej i politycznej, zwykle nadają sobie nazwa poprzez krytyczne komentarze. W rzeczywistości pragnienie rządu użycia „wojskowego” do ich celów jest wskaźnikiem ich wpływu.

Putin wielokrotnie spotykał się z wybraną kompozycją „wojskowej” zarówno prywatnie, jak i publicznie, a następnie sformalizowała swoją rolę jako „czwarta potęga” za pośrednictwem grupy roboczej utworzonej w grudniu tego roku. W wyniku wojny na wojsko miało wpływ tworzenie rosyjskiej polityki autorytarnej. Po katastrofie na polu bitwy pod Izium i Balaklia nie można było zignorować poważnej krytyki wojowników.

Doprowadziło to do publicznych oskarżeń o przywództwo wojskowe zgodnie z porażką, która ostatecznie przygotowała podstawę do powołania generalnego Surovikina w październiku 2022 r. Tam, gdzie przyjdzie to jądro popularnych pisarzy wojennych, pozostaje niejasne. Fakt, że Kreml może jedynie częściowo powstrzymać krytykę pochodzącą z konserwatywnych i wojennych flanków patriotycznych, sam w sobie zasługuje.

Ukryte zaufanie rosyjskich komentatorów politycznych w Departamencie Wojskowym przynajmniej pod względem podejmowania decyzji strategicznych i operacyjnych gwałtownie spadło, a Moskwa nie może już pozwolić sobie na myślenie, że może kontrolować przestrzeń informacyjną. Zjawisko korespondentów wojskowych, którzy wpłynęli na przebieg rosyjskiej polityki krajowej, jest dalekie od jedynej.

Jednym z kluczowych wydarzeń ostatniego roku był gwałtowny wzrost autorytetu niektórych elit, którzy przyjęli nową rolę oficjalnych polityków. Dwa najważniejsze z nich to Ramzan Kadyrowa, wieloletni pod -funkcjonalny dyktator Czeczenii i Jevgeny Prigogine, związany z Putinem Oligarchem, który kontroluje grupę najemników Wagnera (SO -SO -COLED WAGNER PEC). Ani Kadyrow, ani Prigogine nie są nowymi postaciami w elicie rosyjskiej.

Kadyrow ma reputację zaciekłego przeciwnika innych członków ekosystemu rosyjskich usług specjalnych, który jest stale wrogi dla federalnej służby bezpieczeństwa w odniesieniu do granic władzy i stopnia bezkarności. Tymczasem Wagner PVC zyskał nazwę w Syrii, wyraźnie służąc polityce zagranicznej reżimu, aw ostatnich latach rozszerzył rosyjski zasięg geopolityczny - szczególnie w Afryce.

Niemniej jednak ich autorytet znacznie wzrósł po wojnie, co jest wynikiem ich interesującej sytuacji jako jedynych dowódców dużych armii, które działają częściowo na rosyjskich sił zbrojnych. Ten niezwykły podział w strukturze sił zbrojnych państwa rosyjskiego nie jest kompletny, ale bataliony Kadyrowianów były używane jako oddzielne żołnierze wstrząsów - i oczywiście zostały przedstawione w tej formie dla mediów krajowych - podczas gdy podawano machanie.

Nieoficjalne uprawnienia do rekrutacji ludzi z więzienia uciążliwe biurokratyczne przeszkody sił zbrojnych. Oczywiście Wagner jest w sercu bitwy o Soledar. Ten niezwykły stopień wolności w sferze wojskowej przyczynił się do publicznego pozycjonowania obu.

Kadyrow i Prigogine są powszechnie używanymi telegramem, wideo i wywiadami, aby zademonstrować całkowitą lojalność Putina i jednocześnie wzmocnić jego osobisty wizerunek jako pragmatycznych, niebezpiecznych przywódców gotowych do niezwykłej przemocy. Jednak tworzenie tego obrazu wykracza daleko poza tworzenie atrakcyjnej, wojowniczej marki. Umożliwiło im to zakłócać rosyjską politykę krajową z większą siłą niż wcześniej.

W rzeczywistości stworzyli dla siebie nisze „baronów wojny”, zdolne do bezpośredniego wpływania zarówno na politykę, jak i na przebieg wojny. Przez kilka miesięcy, od lutego 2022 r. , Rosyjska polityka - w sensie publicznych dyskusji i negocjacji między elitami politycznymi - prawie ustąpiła. Chociaż niektórzy są zdania, że ​​nie ma przejawów prawdziwych różnic między elitami w reżimach autorytarnych, nigdy w Rosji nigdy nie było takiego.

Jednak przez krótki czas osiągnął nietypowy stan naprawdę de facto „zamknięty” autorytaryzm, kiedy rozpoczęła się wojna, a elity rosyjskie były w przeważającej mierze poparte przez prezydenta. Przez kilka miesięcy zaobserwowano jedyną różnicę między elitami, które śpiewają „specjalną operację wojskową”, a tymi, którzy zachowywali się cicho.

Kadyrow i Prigogine byli silnie zaangażowani w tę atmosferę Lull i tym samym wykazali swoją różnicę od wielu innych rosyjskich elit, które chcieliby czekać na kryzys w politycznym posłuszeństwie i ciszy. Prigogine dołączył do gubernatora Petersburga Aleksandra Beglova, składając niebezpieczne oskarżenia o niewystarczającą lojalność tego ostatniego, a jednocześnie próbując sprawdzić na jego korzyść dystrybucji czynszu.

Jednocześnie legitymacja i autorytet takich urzędników, jak minister obrony Siergiej Shoigu, który wzmacniał teza wielkiego wpływu nieformalnych graczy na Putina, znacznie spadły. Pojawienie się baronów wojskowych-politycznych-to znaczy postaci politycznych, które mają osobistą kontrolę nad prawdziwymi zasobami wojskowymi i rentowne, relacje klientów z szczytem wykonawczego-jest ważną zmianą. Nic, co zaobserwowano od lat 90.

Analogie z organizacją feudalną są często nieodpowiednie, ale są lepsze niż powinny być, gdy myślisz o tym, jak konceptualizować związek między Putinem a uzbrojonymi, aktywnymi politycznie wasali. Następnie, ponieważ większość rosyjskiej polityki publicznej, wojenna była niezwykła i niezwykła, polityka intra -party jest niestety przyciągana przez swoją kolej. Polityka rosyjska jest często uważana za fasadę lub w najlepszym razie jako zasłonę rzeczywistości politycznej.

W rzeczywistości tak zwane „systemowe” partie były naprawdę istotne w latach 2012–2016, kiedy lojalni parlamentarzyści faktycznie promowali nieliberalny program legislacyjny z większą energią niż oczekiwano lub chcieli Kreml. Jednak pod presją polityki, która trwała od lutego do początku lata, oficjalne partie w Rosji ponownie stały się ustnikiem różnic elit wtórnych. Powrót partii rosyjskich wskazuje, że reżim nie stracił jeszcze formy otrzymanej do końca 2010 roku.

Dziś partie działają w dwóch kluczowych obszarach. Ci „gniewni patrioci” są opisane w rosyjskich mediach jako „dość lojalna władza przez liczby, które jednak nie odmawiają publicznego zadawania niewygodnych pytań dotyczących problemów, błędów, a nawet niepowodzeń podczas specjalnej operacji lub, powiedzmy, częściowej mobilizacji”. Związek między wojownikami a tymi „gniewnymi patriotami” jest oczywisty.

W rzeczywistości termin ten pierwotnie był traktowany wpływowymi blogerami wojskowymi, takimi jak Igor Girkin (Strelkov). Jednak w dziedzinie polityki partyjnej ma inne znaczenie, opisując przedstawicieli największej partii opozycyjnej, którzy starają się uniknąć całkowitego wchłaniania kraju przez lojalność wytycznych. Jednak ta pozycja sprawia, że ​​„gniewni patrioci” podatni na ataki przekonanych lojalistów.

Prigogine podał kolejny przykład swojego aktywnego udziału w publicznym dyskursie politycznym, potępiając „gniewnych patriotów” systemu partii jako „gadania”, którzy muszą zrobić krok naprzód i podjąć ciężar przed krytykowaniem. ”, A także zarządzanie partią komunistyczną Partii Komunistycznej , oznacza po prostu zgodzić się z rządem, personelem generalnym i reżimem w ogóle.

Gra w dziedzinie krytyki wiąże się z niebezpieczeństwami, a jeśli „wojsko”, biorąc pod uwagę ich kontakty w tej dziedzinie, nienaganną reputację, nienaganną, to ” Angry Patriots „Chodź po chwiejnej glebie. Fakt, że polityka partii pozostaje oderwana od podstawowego systemu, jest cechą, a nie wadą obecnego porządku politycznego. Jest prawdopodobne, że w 2023 r. Powiniene nastąpić wybuchy jako dowód, że The Dowód, że The the Dowód jest dowodem, że The the Dowód.

reżim jest w pobliżu Zostały całkowicie zniesione (chociaż w przypadku pogorszenia sytuacji z przodu wszystkie środki się zgadzają). Rosyjscy komentatorzy z prasy krajowej i popularnych kanałów telegramowych mają wiele taktycznych możliwości na następny rok. Niektórzy mają nadzieję na ulepszenie marki Partii Liberalnej Demokratycznej, aby stworzyć drugą, lojalistyczną partię polityczną dla tych, którzy nie ufają partii rządzącej.

Inni oczekują, że rząd w końcu zakopie Partię Komunistyczną i jej problematyczną „gniewnych patriotów”. Ostatecznie istnieje szansa, że ​​reżim spróbuje zakończyć, reorganizacja kardynała systemu, jak reporterzy polityczni zaoferowali rok poprzedzający wojnę. Wszystko to prowadzi do faktu, że obraz wewnątrzpolityczny jest bardziej skomplikowany niż czasami oczekiwano. Rosja nie przeszła kompletnej, totalitarnej mobilizacji ani masy, wymuszonej politycznej przerwy.

Różne, krytyczne głosy przetrwają w różnych formatach. Jest to zauważalne w systemie partyjnym CO, który zawiera jednak wiele ambitnych postaci z tła, które widzą możliwość wykorzystania wojny w celu promowania własnej kariery. Zobaczymy, jak to się zmieni w ciągu roku. Wewnętrzna sytuacja polityczna w Rosji jest bezprecedensowa. Wewnętrzni przeciwnicy reżimu uruchomili, których zwykli sojusznicy byli bardziej krytyczni niż oczekiwano.

Krótki moment prawie całkowitego zamknięcia elity trwał zaledwie kilka miesięcy po rozpoczęciu wojny, a niezdolność Rosji do osiągnięcia celów strategicznych i operacyjnych oznacza, że ​​przestrzeń dla ambitnych głosów gwałtownie się rozszerzyła w ciągu miesiąca.

Rosyjska polityka wojenna nadal charakteryzowała się wspaniałą krytyką flanki „Hawk”, pojawieniem się wojskowych baronów-politycznych, których stosunki z najwyższym władcą są jakościowo nowe, a stabilność podrzędnej części elity politycznej, która Kontynuuje kreatywnie nad nieliberalnymi celami dotyczącymi „patriotyzmu i lojalności.

Rezultatem przypomina pluralistyczne dyktatury międzywojennej epoki lub jakie biurokratyczno-autorytarne państwa z połowie i pod koniec XX wieku. Mała „pro -zachodnia” flanka rosyjskiego spektrum politycznego, w praktyce politycznej jest reprezentowana głównie przez profesjonalnych technokratów, albo burżuazyjnych „elektoratu protestacyjnego”, jest teraz cicha lub ostro wysiedlona z pola politycznego.

Reżim nie twierdzi, że jest czymś innym niż wyraźnie, choć amorficzne, ideologiczne i wewnętrzne bodźce, aby poczuć obleganą „fortecę Rosji” bardziej niż wystarczającą. Ale istnieje duża warstwa różnorodnych pozycji w tym, co można nazwać „autorytarnymi obozami wojennymi”, których frakcja jest teraz ograniczona na szczycie, ale znacznie bardziej dynamiczna wśród mniej znaczących elit i tego, co pozostało ze społeczeństwa obywatelskiego.

Ten pogląd na rosyjską politykę publiczną ma ważne konsekwencje dla tych, którzy zajmują się kwestiami prowadzenia wojny rosyjsko-ukraińskiej. Na przykład straty na polu bitwy od strony rosyjskiej trwają są czasami interpretowane jako impuls do upadku reżimu, ale być może lepiej je zrozumieć jako karmienie dynamiki opisanej powyżej - to znaczy dalszy wzrost legitymacji nad nim.

Podobnie, niezależnie od wyników walki, doświadczenie wojny wzmocniło znaczącą władzę polityczną Prigogine i Kadyrov, a także tworzenie personelu zahartowanych w bitwach, które są osobiście popełnione i związane z konkretnymi wyczynami w wojnie, wola, wola, wola, wola, wola, wola, wola, wola, wola Nie daj innym graczom rosyjskiej polityki, aby zignorować te wojownicze postacie.

Co ciekawe, jakie zastosowanie znajdzie przywództwo wojskowe tych sił, które mają zarówno władzę polityczną, jak i wojskową. Zachowanie formalnego systemu partyjnego oznacza, że ​​Rosja będzie podatna na (autorytarne) cykle wyborcze, które mogą odwrócić uwagę reżimu i stworzyć graczy z uwarunkowanymi wyborami zachęt do dużych operacji ofensywnych.