Zagrożenia nuklearne Putina tylko szantażowe: stanie się to ze Stalinem po śmierci - gładkie (wideo)

Analytik Valentin Gladkiki będzie wielu ludzi w samym Putin, którzy są gotowi porzucić wszystkie uroki cywilizowanego świata i spędzić całe życie w lejku. W Rosji nie ma „czerwonych linii”, a wszystkie jej zagrożenia związane z bronią nuklearną są niczym więcej niż szantażowym. Mimo to prezydent USA Ronald Reagan mówił o zastraszaniu wojny nuklearnej ze strony ZSRR, który tak naprawdę tego nie chciał, ale chciał osiągnąć swoje cele poprzez szantaż.

Zostało to stwierdzone w wywiadzie dla kandydata nauk filozoficznych i ekspertem w centrum analitycznym „United Ukraine” Valentin Gladkiki. Według analityka „nuklearna brwi” nie pojawiło się wczoraj, a ludzkość żyje w podobnych warunkach ryzyka od drugiej połowy ubiegłego wieku. Podczas ZSRR wszyscy żyli w warunkach eskalacji nuklearnej i psychologicznie przystosowani do tego niebezpieczeństwa.

„Jeśli Putin postanowił wyciągnąć tę starą koncepcję z naftalenu i pomyśli, że nie mógłby osiągnąć tego, czego nie mógłby osiągnąć zagrożenia ZSRR, to jest poważnie pomylony”, zauważa Smooth Wietnam, ale ZSRR i USA nie użyły broni nuklearnej Ponieważ jest to bezcelowe ”. Według eksperta jest mało prawdopodobne, aby w Putin było wielu ludzi, którzy są gotowi zrezygnować z wszystkich uroków cywilizowanego świata i spędzić całe życie w lejku.

Chociaż Putin jest aktywnie oklaskiwany i wspierany we wszystkich oficjalnych wydarzeniach, co jest publicznym poparciem dla Stalina i tego, co wydarzyło się po jego śmierci, zauważa Gladkikh. „Ten sam chruszczow z bliskiego środowiska tyrana był pierwszym, który opuścił swój kult” - podkreśla analityk. „Pytanie brzmi raczej, czy są ludzie, którzy są gotowi oprzeć się mu w Putin. Niestety nie ma teraz takich ludzi .

" Jednak według eksperta jest prawdopodobnie wiele osób niezadowolonych z Putina i jego kursu. Chociaż „putinistami” tak, jak „staliniści” przeżyją tyran, ale oportunistów Kreml szybko połączą wszystkie jego pomysły. „Putin jest potrzebny nie tylko do osiągnięcia jakichkolwiek celów polityki zagranicznej”, zauważa gładko. „Jest potrzebny przede wszystkim do wewnętrznych zadań politycznych, które w rzeczywistości nadal rozwiązuje”.