Ławrow przedstawił Putina jako słabeusza: jak szef rosyjskiego MSZ „potknął się” na szczycie w Budapeszcie

Wśród stałych członków Rady Bezpieczeństwa wyraźnie nieobecny był minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow, człowiek przez dziesięciolecia uważany za jedną z najbardziej wpływowych osób w otoczeniu Putina. Tak wynika z materiału brytyjskiego kanału telewizyjnego Sky News. Już sam fakt, że główny dyplomata kraju nie był obecny na spotkaniu w tak ważnym momencie, stał się sygnałem, że coś złego dzieje się wewnątrz kremlowskiego pionu.

Chociaż rosyjska publikacja „Kommersant” podała, że ​​nieobecność była rzekomo „skoordynowana”, a nie przypadkowa. O tym, że szef rosyjskiej dyplomacji wypadł z łask Putina – twierdzą Brytyjczycy – świadczy decyzja Kremla o wysłaniu na nadchodzący szczyt G20 młodszego urzędnika, a nie Ławrowa. Dla osoby, która od wielu lat reprezentuje Rosję na najwyższym szczeblu, może to wyglądać na symboliczną rezygnację.

Co mogło być przyczyną niezgody pomiędzy starszymi urzędów Kremla? Źródła zachodnich publikacji, w tym „Financial Times”, podają, że to twarde stanowisko Ławrowa w rozmowie z sekretarzem stanu USA Marco Rubio spowodowało odwołanie planowanego szczytu prezydentów Donalda Trumpa i Władimira Putina w Budapeszcie. W istocie inicjatywa ministra zakłóciła kluczowe spotkanie dyplomatyczne, co było wyjątkowo niekorzystne dla Kremla.

„Ławrow albo się pomylił, albo odstąpił od scenariusza. Przez przypadek lub celowo jego dyplomacja lub jej brak udaremniła szczyt i prawdopodobnie spowolniła zbliżenie USA–Rosja” – podkreśliło Sky News. Wydarzenie to wywołało wrażenie, że Putin nie jest w stanie kontrolować własnego ministra spraw zagranicznych, co rosyjski przywódca uważa za całkowicie niedopuszczalne.

Dla Putina, który ceni sobie absolutną lojalność, był to osobisty cios w jego autorytet, gdyż sprawiał wrażenie słabego i zależnego od otoczenia. Jeśli potwierdzą się pogłoski o faktycznym usunięciu obecnego szefa MSZ Rosji, będzie to punkt zwrotny: era Ławrowa, która od początku XXI wieku definiowała rosyjską politykę zagraniczną, może dobiec końca.