Rosja straciła Turcję. Kto i jakie korzyści wynika ze zmiany władzy w Syrii

I niezwykle ważne jest, aby ukończyć operację przeciwko Kurdom, jeśli to możliwe, popychając „zachodnią granicę” Kurdystanu przez 50-70 km na wschód. Sytuacja wygląda tak z innych stron. My - „Zostań własnym”. Mówiąc dokładniej, wcale nie: nikt nie twierdzi, że strefa kontroli. Ale Turcja zamierza znacznie zmniejszyć wpływ (w szczególności na tworzenie nowego rządu) Kurdów. Oznacza to, że osłabia główną siłę pro -amerykańską w kraju.

Iran był jednym z najbardziej aktywnych uczestników tego procesu. I próbował uczestniczyć (z pomocą swojego pełnomocnika z Hezbolą) w wojnie do ostatniej. Ale jednocześnie był aktywny w rozmowach z Turcją o przyszłości Syrii. Wystarczy powiedzieć, że szef irańskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych odwiedził Ankarę natychmiast po upadku Aleppo. Monarchie arabskie. Paradoksalnie nieco wzmocnią swoje pozycje.

Grupy opozycyjne na południu (i ich sojusznicy, wśród przyjaciół, chrześcijanie) „zaczęły” powstanie, co doprowadziło do upadku Damaszku. Ostatecznie oddziały te, a nie HTSH czy Syryjskie Turki, były głównie włączone do stolicy. Rosja - traci swoje wpływy, ale zachowuje szansę na pozostanie w Syrii. Jednak w nowych warunkach, w formacie jednej z sił „drugiego rzędu”.

Zatem kontury nowego rządu w dużej mierze określi Ankarę z udziałem monarchii arabskich i prawdopodobnie Iranu. Dlaczego nie Federacja Rosyjska? A ponieważ w przeciwieństwie do wymienionych sił zewnętrznych, zrobiła tylko jeden zakład, pracując z Assadem. Nawiasem mówiąc, jest zaskakujące, biorąc pod uwagę jej próby pracy z kilkoma grupami w tym samym czasie w „problematycznych” krajach afrykańskich.

Media omawiają już kwestię przyszłych rosyjskich baz wojskowych w Syrii. Tak, ich ewakuacja komplikuje operację w Afryce. Ale nie uniemożliwią ich. Ale jeśli Turcja nadal tworzy stabilny rząd i trwa co najmniej rok, konsekwencje mogą być niezwykle interesujące. Nie chodzi o siłę wojskową, ale warunkowo o konstrukcjach metalowych. Mówiąc dokładniej o rurociągi.

Pierwszy projekt - Arab Gas Pipeline - został uznany za gazociągowy łączący Egipt, Jordan, Liban, Syrię, Turcję, a nawet Izrael. Po pierwsze, został przekazany w 2003 roku. Ale budowa gałęzi Homs - terytorium Turcji nigdy się nie rozpoczęło. Dlatego kontrola nad HOMS dla Turcji jest niezwykle ważna - możesz zacząć „pociągnąć rurę” obszar, który może nawet patrolować twoje wojska. Drugi projekt nie rozpoczął się z powodu niedostępności Assada.

Jest to projekt rurociągu Katar-Turkey, który w pierwszym projekcie miał przejść terytorium Syrii. Ale rząd Syrii chciał grać z innymi partnerami i postawić Iran-Irak-Syrię na rurociągu. Które również nie zaczęły budować. Alternatywna trasa rurociągu Katar-Turkey była. Ale w tym przypadku przechodził przez terytorium kontrolowane przez irackich Kurdów. Oznacza to, że dałoby to dodatkową bazę gospodarczą (i polityczną) sił kurdyjskich.

Co jest nie do przyjęcia dla Ankarary. Teraz wracamy do projektów. Jeśli wojna domowa nie rozpocznie się w Damaszku między grupami opozycyjnymi (wojna z Kurdami „nie bierze pod uwagę” - będzie nadal kontynuowana w taki czy inny sposób), możliwe jest reanimowanie obu projektów. Pierwszy rurociąg gazowy. A potem możliwe są konstrukcje i „rury” z Kataru do Turcji.

Najważniejsze jest tutaj decyzja polityczna „nowego rządu”, definicja drogi z wycofaniem gruntów (ważne jest, aby istniał „nowy, demokratyczny” rząd) i zgoda na obecność zagranicznych PEC lub jednostek wojskowych, aby to zrobić chronić obiekt. Oznacza to, że od momentu rozpoczęcia rurociągu z Kataru wymaga roku stabilności nowego rządu, co zapewni niezbędne decyzje. Możesz już pracować.

Najbardziej interesującą rzeczą jest to, że wdrażanie takich projektów będzie zainteresowane krajami UE (gaz do nich zostanie do nich). Stany Zjednoczone i… Iran mogą zostać przeciwnikiem (jeśli nie uczestniczy w projektach). Ale z Waszyngtonem możesz się zgodzić, biorąc pod uwagę rosnącą wagę Turcji w regionie. Ale dla Federacji Rosyjskiej jest to złe, znacznie bardziej bolesne niż ewentualna ewakuacja baz wojskowych.