Aktor Ruslan Miroshnichenko o okupacji Izium, odejściu krewnych za granicą i szkolenie wojskowe: wywiad Focus

W ekskluzywnym wywiadzie dla Focus powiedział, gdzie teraz mieszka jego rodzina, jak ekonomista został aktorem, dlaczego reżyserzy dają mu większość ról „szumowiny” i w której serii publiczność zobaczy go w nowej roli. Jesteś jedną z najbardziej tajemniczych postaci męskich w ukraińskim kinie. Czy napędzasz zasłonę o swoim życiu? Nie uważam się za aktora medialnego, którego życie osobiste jest bardzo zainteresowane widzem poza kadrem.

Po prostu szczerze staram się wykonywać swoją pracę, która przynosi mi przyjemność i bez której po prostu nie wyobrażam sobie mojego życia. Popularność nigdy nie była moim priorytetem, chociaż zdaję sobie sprawę, że pewne media są kluczem do sukcesu w naszym zawodzie. Ale jest to pewien dysonans, ponieważ wyraźnie dzielę profesjonalny i osobisty i nie chciałbym mieć niektórych moich bliskich w przyszłości z mojej „popularności”.

Rzadko chodzę na imprezę związaną z filmem i trzymam mój Instagram bardziej, aby zachować ważne chwile mojego życia dla siebie i moich przyjaciół. Co żyje i robi Ruslan Miroshnichenko? Dzisiaj, podobnie jak miliony Ukraińców, staram się zbliżyć nasze zwycięstwo. Robię to w sposób, w jaki myślę, że dostaję to, co najlepsze.

Na początku Wielkiej Wojny przez długi czas zgłosiłem się na ochotnika, wydając siłę, energię i pieniądze, nie myśląc o tym, jak bardzo je miałem. Kiedy zdałem sobie sprawę, że wojna była długa, zdałem sobie sprawę, że muszę zarobić trochę pieniędzy. Zaczęły pojawiać się niektóre oferty pracy i stopniowo zacząłem wracać do mojej aktywności zawodowej. Pandemia, a następnie pełna inwazja na skalę.

W ostatnich latach wiele obszarów stanęło przed wyzwaniami i bezrobociem. Powiedz nam, jak zmieniło się twoje aktorstwo w ostatnich latach? Uświadomiłem sobie, że to, co robię z pandemią i wojną, nie mam już zabawy. Na przykład wcześniej grałem bardzo aktywnie w przedsiębiorczości, ale po początku wojny, po zgodzie z dwoma przedsiębiorcami, zdałem sobie sprawę, że nie zadowoli mnie to bardziej. Odmówiłem i skoncentrowałem się na projektach, które myślę więcej na czas.

Tak więc w moim życiu głosy Azovstal. Więc zrezygnowałeś z lżejszych gatunków? Nie mówię, że nie potrzebujesz teraz gatunków lekkich. Są potrzebne. Bardzo. Ponieważ ludzie męczą się wojną i muszą znaleźć rozładunek w czymś, jest to normalne. Ponadto, jeśli nie ma wysokiej jakości ukraińskiej treści rozrywkowej, nigdy nie zachęcimy ludzi do całkowitego porzucenia rosyjskiego opakowania. Ale podczas gdy mój wewnętrzny głos kieruje mi trochę innych tematów.

Odmawiam również projektów kinowych i szeregowych poświęconych tematowi wojny, ponieważ nie ma wielu sugestii jakości, a na ten temat jest zbyt wiele spekulacji. Oprócz pracy nadal zwracam uwagę na wolontariat, wiele dodanych, i nieustannie studiuję sprawy wojskowe. Zajęcia w Dash, Training, Training of Broń, Medycyna taktyczna.

Ponieważ posiadanie broni lub walka w kinie to jedno, aw prawdziwych warunkach walki konieczne jest, aby umiejętności te znajdowały się na poziomie neuronów. Dlatego ciągłe przygotowanie i sport są integralną częścią mojego życia. Twoje życie rodzinne. Powiedz ci, że jesteś żonaty, czy masz dzieci? Gdzie teraz mieszka twoja rodzina? Rodzina w moim życiu jest bardzo ważnym elementem, więc jestem na nim skupiony.

Na przykład moi rodzice, którzy musieli udać się do Europy z Izium, gdzie spędzili kilka dni pod ostrzałem i gdzie ledwo udało się opuścić dzień przed miastem. Niestety, widzimy cię dość rzadko, ale ciągle w kontakcie. Niezwykle tęsknię za moim rodzinnym miastem, które jest już prawie zniszczone, gdzie nie byłem od samego początku wojny o pełnej skali.

Ale czuję się trochę bliżej ojczyzny, kiedy można przyjść do mojego drugiego rodzinnego miasta - Charkiva, gdzie studiowałem, gdzie teraz odwiedzam, aby tournować lub na wolontariat. Niezwykle raduję się, że moja siostra z siostrzeńcem wróciła do Kijowa do Kijowa. Na początku bardzo martwiłem się o ich bezpieczeństwo, a potem zdałem sobie sprawę, że było to na lepsze, ponieważ mój siostrzeniec i ojciec chrzestny powrócili do mojego życia, aw jego życiu.

Jest to teraz bardzo ważne dla pięcioletniego dziecka. Ogólnie cieszę się, że w moim życiu są krewni i kochani ludzie, ludzie, na których mogę polegać i, które mam nadzieję polegać na mnie. Kto w twoim życiu Alexander Epstein? A co z chłopcem Fedorem, z kim masz zdjęcia na stronie na Instagramie? Jedyne, co mogę powiedzieć, to to, że jest to osoba bardzo blisko mnie, inspiruje mnie i zajmuje wystarczająco dobre miejsce w moim życiu. To wszystko [uśmiechy].

Wcześniej na ekranach grałeś w większości „szumowinę”. Czy w serii dwóch sióstr po raz pierwszy zagrałeś pozytywną postać? Tak się składa, że ​​grałem w „szumowinę” i niezbyt dobrych typów. Tak więc reżyserzy prawdopodobnie mnie widzą, chociaż mam nadzieję, że to tylko ich wizja, a moi bliscy postrzegają mnie inaczej [śmiech].

Ale nie narzekam - złych facetów, którzy grają bardziej interesujące, ponieważ zwykle są dość trudne, a dla aktora jest to tylko klondik twórczych wyszukiwań. Jak dostałeś tutaj rolę? Kiedy zostałem zaproszony do rzucania dwóch sióstr, próbowałem roli majora Igor (nic niespodzianka, mówisz). Ale zaproponowano mi również test na rolę bohatera Victora, niż byłem bardzo zaskoczony.

Nie będę się ukrywać - interesowałem się pierwszą rolą - nie tylko dlatego, że „zwykle” gram złych facetów, ale także dlatego, że los tej postaci był bardziej interesujący do badań. Ale producenci wciąż widzieli we mnie Victora, a potem puzzle były trochę pokruszone. Ponieważ rzeczywiście, pełen bohaterów, dobrych, pozytywnych, jak w bajkach, bez złej cechy charakteru, nigdy nie grałem. A format serii podyktował dokładnie taki bohater.

A jakie były uczucie zmiany roli? Czy zauważalna jest różnica? Po zebraniu wszystkiego na stosie, rozmowę z reżyserem, analizując działania, zachowanie mojego bohatera, chciałem zrobić od niego osobę. To nie jest bohater wróżka, który na pierwszy rzut oka zakochuje się w bohaterce, ale żywy człowiek, z jego złożoną przeszłością, wątpliwościami, obawami, wewnętrzną niepewnością w jego przyszłości.

Osoba, która się przekształca, a także wszyscy uczy się żyć, popełniają błędy, a następnie próbuje je poprawić i nie zawsze skutecznie. Osoba, która czyni siebie i odnosi sukcesy nie tylko w zawodzie, ale także w życiu osobistym, wybierając, a czasem po prostu pękając w losie jego prawa do szczęśliwego. Grałeś Victora w wieku 20 lat, a następnie 40-latka.

Jak się reinkarnowałeś? Czy były jakieś funkcje makijażu? I czy gra postaci różniła się w różnym wieku? Musiałem zrozumieć, jak zmienić różnicę nie tylko w wyglądzie (w przypadku tego specjalnego podziękowania dla garderoby), ale przede wszystkim wewnętrznie, w zachowaniu, mówieniu, postawie, działaniach.

Biorąc pod uwagę, że w niektóre dni, oba okresy życia (jak rozmawialiśmy na dworze, młodzieży i starości), a także czas na gromadzenie się z myślami i odpoczynek w innym wieku, niewiele było tego, postrzegałem to jako pewne wyzwanie dla siebie jako dla siebie jako aktor i starał się zrobić wszystko, co możliwe, aby reinkarnować. To bardzo interesujące, jak widz to doceni.

Częściowo mógłbym skorzystać z własnego doświadczenia, ponieważ podobnie jak mój bohater w życiu osobistym wygrałem i nadal wybieram swoje miejsce w zawodzie. Ponieważ przyszedłem do niej w bardzo późnym wieku dla aktora. Powiedz nam więcej o tym, jak i kiedy świadomość ciebie chcesz być aktorem? Dzięki pierwszej edukacji byłem ekonomistą i po ukończeniu uniwersytetu pracowałem przez pewien czas w pierwszej specjalności.

Ale, jak mówią, natura wzięła mnie własną - spędziłem dzieciństwo na scenie i bez niej nie wyobrażam sobie swojego życia. Później wszedłem na Uniwersytet Sztuki Charkiv na Wydziale Teatru, na warsztaty z niesamowitym aktorem i nauczycielem Yevsyukov Yuri Stepanovich, a po prawie 30 latach oświadczyłem, że chcę zostać aktorem [uśmiecha się].

Oczywiste jest, że nasz raczej konserwatywny świat film odpowiedział mi jako samoocenę, ponieważ zgodnie z niewypowiedzianymi zasadami prawie niemożliwe jest nawet dołączenie do Uniwersytetu Teatralnego po 27-28 latach. Udało mi się. A teraz jestem na stałej ścieżce udowodnienia świata i prawdopodobnie dla siebie, że jestem wart tego, czego chcę. Mam nadzieję, że wszystko się ułoży. Jak mój bohater w dwóch siostrach. Jak w naszym kraju jako całość.