By Eliza Popova
Proklamacje najwyraźniej zostały dokonane gdzieś w Galicji, która była wówczas częścią australijskiej gaminy. Ponieważ zostały one zakończone w języku francuskim i Rusyn, a ten ostatni w imperium rosyjskim zakazano praw. To nowe święto zgodził się przez doradców rosyjskiego cara Aleksandra III, który po zabójstwie jego ojca wziął tron cesarski i ponownie przycisnęli go na swoje tematy ortodoksji - autokracji - narodowości.
W przeciwieństwie do demokratycznych fundamentów europejskich wolności - równości - braterstwa jako króla Mikołaja I, pół wieku przed tymi wydarzeniami. W przypadku kościoła i monarchii w tej rosyjskiej triadzie wszystko było mniej więcej jasne. Ale „narodowość” nieustannie brzmiała wyrzuty - mówią, że król rządzi populacją, która nie stanie się ludem. To znaczy temat społeczno-polityczny.
I utrudnił w tym rozległe przestrzeni Imperium z raczej rozmytą jaźnią ludzi w niektórych częściach. W tym czasie królowie myśleli, że ich portrety w instytucjach państwowych i świętach prawosławnych i fakt ich czci już określają prawdziwą należącą do imperium rosyjskiego. Łatwiej było powiedzieć: idzie do kościoła i nie pluje w cesarskie twarze - więc jest prawdziwym ludem. Nawet narodowość jest w tym czasie nieco nową europejską koncepcją Rosji.
Polski
Українська
English
USA
Français
Deutsch
Italiano
Čeština
Español
Slovensku
