Taliban jest lepszy niż Idil: jako terroryści, którzy zostali zaatakowani przez Stany Zjednoczone, idą do ONZ

Ruch talibski, który ma napięte relacje ze wszystkimi sąsiadami, co narusza wszystkie możliwe zasady krajów zachodnich i który od lat uważa się za personifikację zagrożenia terrorystycznego, chwycił swoją ostatnią kartę atutową - i pracował. Skupiło się na tym, jak afgańskie talibi zmieniły wizerunek, a nawet znalazł nowych przyjaciół. Trzy lata temu powiedzenie: „Nikt nigdy nie mógł wygrać Afganistanu”.

Po dwudziestu latach próby zbudowania demokracji europejskiego modelu żołnierzy NATO w sercu Azji opuściły ten grób imperiów. To zrobiło kraje sojuszu w sposób, który zszokował świat. Do faktu, że obecny kandydat na stanowisko prezydenta USA Donalda Trumpa stwierdził w debacie, że . . . Putin podjął decyzję o ataku Ukrainy, widząc nieuporządkowane wycofanie żołnierzy amerykańskich z Afganistanu.

Niech historia Afganistanu na tym się nie kończy - a państwo nadal żyje pod kontrolą talibów, które teraz produkuje laury wojownika z terroryzmem i w tym kierunku próbuje nawiązać współpracę ze Stanami Zjednoczonymi. Kiedy, 30 sierpnia 2021 r. , Ostatni amerykański żołnierz opuścił terytorium Afganistanu, prawie całe terytorium tego pustynnego stanu-steppe było pod kontrolą „studentów”-w ten sposób talibski ruch z języka Pushty tłumaczy.

Nowe władze afgańskie natychmiast napotkały problemy. Pierwszy ma postać ruchu powstańczego, który skoncentrował się w ich szeregach, którzy są gotowi przestrzegać mocy. Druga to międzynarodowa izolacja, kontakty dyplomatyczne z islamskim emirem Afganistanem są ograniczone przez Radę Bezpieczeństwa ONZ przez Radę Bezpieczeństwa ONZ.

Jednak w rzeczywistości problemy nie są tak krytyczne, jak na pierwszy rzut oka, i nawet nie tak znaczące, jak przewidywano przez emirat wielu obserwatorów wojskowych. Talibi doszedł do władzy w Afganistanie po raz drugi ze swojej burzowej historii. Kraj był w połowie lat 70. XX wieku, którym towarzyszyła zagraniczna interwencja. I interwencja odbyła się ze strony kilku nieudanych kluczowych supermocarstw.

W latach 1979–1989 armia radziecka poparła odpowiednio rząd komunistyczny w tym kraju, Stany Zjednoczone poparły przeciwników-odgraniczne bronią w rękach, broń amerykańską. Dlatego, a mianowicie z afgańskich uchodźców desertes i przyjmuje swoje korzenie talibów. Afganistan jest państwem międzynarodowym. Największymi grupami etnicznymi tego kraju są pushtuns (ok. 40%) i Tadżyki (ok. 25%). Pasztunowie również mieszkają w Pakistanie.

Z niecierpliwością zaakceptowali dzieci wojny afgańskiej same w sobie. Sfera społeczna pakistańskich pasztunów za średniowieczem jest ściśle powiązana z religią. Aby być prostszym - instytucje edukacyjne i medyczne, sieroty były w równowadze struktur religijnych. Były to organizacje sunnickiego kierunku islamu, tradycyjnie nazywane Madress. W nich afgańskie białe dzieci były nauczane przede wszystkim przez islam, a także narodową ideę Pasztun.

Studenci Madress-Taliba stworzyli później tę samą nazwę dla organizacji wojskowej-politycznej, która aktywnie wzięła udział w nowej fazie wojny domowej w kraju, która rozwinęła się w latach 90. po wycofaniu się z Afganistanu, sowieckiego kontyngentu wojskowego. Talibowie byli najbardziej zorganizowanymi siłami wojskowymi, więc szybko przejęła kontrolę nad większością kraju w 1996 roku. Tylko jego północne prowincje pozostawały pod kontrolą Sojuszu Północnego.

Biorąc pod uwagę ideologiczny cel, nic dziwnego, że Taliban zamienił Afganistan w schronienie różnych radykalnych grup islamskich, z których najbardziej paskudnym był al-Kaida. Ta międzynarodowa organizacja terrorystyczna stworzyła swoją bazę z Afganistanu. To tutaj akty terrorystyczne przeciwko Stanom Zjednoczonym przygotowały się tutaj 11 września 2001 r. Po tym ataku na Stany Zjednoczone jedyny raz w historii wprowadzono w życie art. 5 ustawy NATO.

Paradoksalnie poproszono o pomoc, co zostało potwierdzone przez wszystkich innych członków Sojuszu. Tak więc w 2001 r. NATO rozpoczęło operację wojskową w Afganistanie. Jego celem było zniszczenie Al-Kaidy i warunki jej funkcjonowania-to znaczy rząd talibów. W takich okolicznościach przywódca talibów Mulla Omar nakazał organizacji rozproszyć się i wycofać do Pakistanu, gdzie się urodziła. Dopiero w 2004 r.

Talibowie przegrupowali się i rozpoczęli systematyczną walkę z żołnierzami NATO, głównie amerykańskim kontyngentem. Ostatecznie nowym przywódcy talibów udało się rozpocząć negocjacje, co zakończyło się wycofaniem żołnierzy NATO z Afganistanu. Co ciekawe, na pewnym etapie jednolity muzułmański kraj NATO - Turcja była uważana za mediator w tym procesie. Zdecydowanie niemożliwe jest prowadzenie świętej wojny - dżihad.

Nawet opcja nie dotyczyła wycofania żołnierzy NATO, ale przez zastąpienie kontyngentów państw chrześcijańskich na turecki. W tym przypadku chodziło o zachowanie demokratycznego rządu Afganistanu. Ostatecznie wdrożono wariant z mediatorami Kataru i pełne zwycięstwo talibskie. Turcy byli zadowoleni tylko z tymczasowej kontroli nad międzynarodowym lotniskiem w Kabulu. Dwadzieścia lat później taliba powróciła do władzy w Afganistanie.

Mulla Hibatulla Akhundniz został ogłoszony przywódcą muzułmanów, którzy akceptują tytuł Amira al-Muminin. Następnie zniknął z przestrzeni publicznej, przeprowadzając się do Kandhar -górskiego miasta, które stało się centrum początkowo oporności na anty -społeczeństwo, a następnie antyamerykańskie. W tym miejscu podejmowane są wszystkie strategiczne decyzje. Zamiast tego rząd cywilny spotyka się w stolicy - Kabulu.

Wszystkie instytucje cywilne zostały zastąpione przez muzułmanina. Głównym źródłem prawa były prawo szariatu. System jest nieco podobny do Iranu, ale znacznie mniej zinstytucjonalizowany. Bill Rogio, amerykański ekspert, który walczył w Afganistanie, zauważa, że ​​talibowie otrzymali teraz jeszcze większą kontrolę nad krajem niż w 1996 r. , Ponieważ Sojusz Północny zniknął, więc taliba jest w rzeczywistości kontrolowana przez wszystkie 34 prowincje afgańskie.

Na północy znajdują się tylko niewielkie grupy powstańcze, które bardziej przypominają gangi niż zorganizowane siły oporowe. Jedyną potężną siłą, która sprzeciwia się reżimowi talibskiemu, jest Vilat Chorasan. Ta radykalna islamska organizacja terrorystyczna ogłasza się częścią Państwa Islamskiego, więc często nazywa się ją IDIL-K. Umiejętnie gra narodowe sprzeczności w środku Afganistanu.

W końcu Taliba jest pushtunami, ale afgańscy Tadżycy znaleźli się poza procesem politycznym. To ich niezadowolenie z Wilaiete Chorasan stara się przekształcić w jego stolicę polityczną. Chociaż przedstawiciele tej grupy terrorystycznej chętnie rekrutują członków w Azji Środkowej, a nawet dalej. Talibowie prowadzą także umiejętną grę polityczną. W 2021 r.

Społeczność międzynarodowa była dość lojalna wobec jej władzy, o ile jest to możliwe w organizacji, które kraje NATO, UE, ich sojusznicy, a nawet wrogowie (RF) uznają terrorystę. Jednak kraje UE, w tym Niemcy, były gotowe do ustanowienia stosunków dyplomatycznych z niskim poziomem z talibą (zamiast ambasad miały zostać otwarte reprezentatywne biura), co technicznie oznacza połączenie - z których maksimum mogło obiektywnie policzyć taliby w obecne warunki.

Jednak przywódcy Emiratów nawet się na to nie zgodzili. Czując obiektywną moc, faktycznie poszli na świat. Wraz z tym wydarzeniem taliba zniszczyła stosunki, ograniczając prawa kobiet, w tym edukację. Iranowi udało się zepsuć relacje poprzez nieskoordynowaną budowę wodoinfrastruktury na rzekach, które następnie płyną do Iranu, pozbawiając ostatnią wodę. To samo dotyczy Azji Środkowej.

Nawet w przypadku Pakistanu i Indii Talibi pokłóciło się z powodu azylu dla grup mających na celu zmianę porządku politycznego w tych krajach. Prawdziwym ratownikiem talibów był Chorasan Wilaiete. Talibowie umiejętnie zagrali starego człowieka jako świat „mniejszego zła”. Idil-K jest radykalnym wśród rodników. A talibowie byli jedyną siłą, która może z nimi skutecznie walczyć.

Dlatego wszyscy inni musieli współpracować z talibami w konfrontacji z najbardziej radykalnymi przedstawicielami islamskiego fundamentalizmu. Doprowadziło to do faktu, że Vilat Chorasan ogłosił swojego wroga samych talibów, a nawet zorganizował kilka ataków terrorystycznych w Afganistanie. Jednak taliby są pozbawione słabości Zachodu - mogą zaniedbać ofiary i cierpieć zwykłych obywateli. To samo pozwala im zignorować obecny zestaw sankcji wobec islamskiego emiratu Afganistanu.

Dlatego w warunkach, w których sankcje nie działają, a inne środki walki z Idil-K nie muszą współpracować z talibami, nawet Amerykanami, oczywiście na poziomie technicznym, ale jak wiesz, najdłuższa droga zaczyna się od jednej krok. Otwarcie przedsiębiorstw dyplomatycznych było ostatnio w Europie. W takich okolicznościach kraje powinny być bliżej Afganistanu. Nastąpiło pojednanie z Iranem. Współpraca została wypowiedziana w Moskwie i New Delhi.

W czerwcu tego roku, na spotkaniu z przedstawicielami ONZ (byli także przedstawiciele ponad dwóch tuzinów zainteresowanych krajów, w tym USA, Pakistanu i Federacji Rosyjskiej), afgańscy dyplomaci podnieśli kwestię przywrócenia pełnego uczestnictwa w swoim państwie w United w United w United w United w United w United w Zjednoczonym Narody i rozmrażanie swoich rachunków w wysokości 7 miliardów dolarów, w warunkach, w których demokracja zachodnia, zamykając oczy na krzykliwe naruszenia podstawowych podstawowych praw człowieka w Afganistanie, idź do współpracy z talibami, dla takich zawiłości swoich sąsiadów, takich jak Iran lub Tadżykistan.

Taliban wydalił już Kazachstan z listy organizacji terrorystycznych. Nieco oprócz tych procesów jest ChRL. Chińczycy zawsze zajmowali najbardziej neutralną pozycję i podpisali umowę z Talibami, co może potencjalnie kosztować setki miliardów dolarów amerykańskich - umowa o dostęp do afgańskich zasobów naturalnych. Równolegle w Pekinie monitorowana jest aktywność Vilatate Hurasana, aby jego entuzjazm nie rozprzestrzenił się na chiński Uigur.

A potem obudowa jest prosta - czekać na stabilizację. Ulubiona aktywność mieszkańców Niebiańskiego. Przykład islamskiego emiratu Afganistanu jest bardzo pouczający i istotny dla Ukrainy. Po pierwsze, już wyjaśnia priorytety potężnych krajów, a zwłaszcza naszych partnerów. Gdzieś na „dziedzińcu cywilizacji” są gotowi zamknąć oczy nawet krzykliwe przypadki naruszenia własnych zasad w zamian za znacznie ważniejsze - własne bezpieczeństwo.