Apel prezydencki w dniu pamięci i zwycięstwo nad nazizmem w II wojnie światowej 1939–1945

Trzy lata temu, rejestrując apel do Dnia Niepodległości, wypalono tu rosyjski sprzęt. I tylko taka parada może tutaj zła. Tutaj, gdzie jest nasze pragnienie życia dzisiaj, być. Dzisiaj są tutaj Ukraińczycy, ukraińskie kobiety idą pod flagami dzięki swoim bohaterom. Nasi bohaterowie, nasi żołnierze. Który chroni i chroni kraj teraz w całej linii frontu, z dala od domu, aby to życie było możliwe. Ktoś się spieszy, ktoś po prostu idzie, gotuje kawę, wykonuje swoją pracę.

Ktoś zabiera samochód na front, ktoś idzie do biznesu, pracuje na korzyść ludzi, a ktoś idzie w centrum jego miasta, jego miasto i słyszy: „Dziękuję!” To jest takie ważne. „Dziękuję” za nich - za wojowników - tak ważne, tak niezbędne w ciągu tych kilku dni, że muszą poruszyć oddech. A potem - kontynuować służbę na Ukrainie, aby kontynuować życie na Ukrainie. Na wskroś.

W Kijowie, Lviv, Dnipro, Kharkiv, Odessa, w całym kraju, który żyje, aby walczyć i walczyć o życie. I to jest odpowiedź na pytanie, dlaczego zło z pewnością straci. I jaka jest różnica między nimi w Rosji i USA. Rosja pokazuje tę różnicę co 9 maja. Różnica między życiem na placu niezależności a paradą strachu na Czerwonym Placu. Kolumny z czołgów, marszowe pudełka, ubrane, na wpół litowane twarze, które wykonają ten ruch. Sekta o nazwie „może powtórzyć”.

Powtórzyłeś. Powtórzyli całe to zło. Ukraina to widziała. Cały świat to widział. Jutro okrucieństwa nazistów będą mówić o organizatorze masowych grobów w Bucha. A blokadę Leningradu zostaną powiedziane przez tych, którzy zorganizowali blokadę Mariupolu. Będzie parada cynizmu. W przeciwnym razie po prostu nie zadzwonisz. Parada żółci i kłamstw. Tak, jakby nie dziesiątki państw związkowych, ale osobiście Putin wygrał nazizm.

Jakby podniósł flagę zwycięstwa nad Reichstagiem w Berlinie własnymi rękami. Dzięki Bogu, Ukraina uciekła od tego, z tego bagna, dzięki Bogu, Ukraina nie zapomniała, że ​​80 lat temu dziesiątki ludów walczyły z nazizmem. I niestety ponad 8 milionów Ukraińców zmarło w tej walce. I prawie każda rodzina ma zdjęcie, utrzymuje pamięć jednego z nich. Babcia, babcia lub praprandshother lub mój dziadek.

A ci z nas, którzy znaleźli żywych weteranów II wojny światowej, pamiętają, jak byli cicho, skromnie zebrani, bez romansu, bez patosu, pamiętając czas, w którym zawsze wychowywali toast: „Niech nie będzie wojny!” I prawie każda ukraińska rodzina ma dziś bohatera, który walczył lub walczy z nowym złem. Walczy o naszą Ukrainę, nasz Kijw, o wszystkie nasze miasta, wioski, dla naszego ludu, o nasze życie.

  I to jest bardzo ważne miejsce - miejsce pamięci - pokazuje, dlaczego to życie jest i dlaczego Ukraina żyje i dlaczego jest tak silna i jak nasi ludzie cenią swoje postacie. Dawno, dawno temu był tylko znak, tylko liść A4, i był napis: „Umieść flagę, jeśli znasz tę, którą zabiła Rosja”. Teraz jest miejsce pamięci ludowej. I każde pudełko, każdy portret, każda świeca jest naszym podziękowaniem, to nasz szacunek.

I to, wiesz, nie jest pomnikiem wykonanym przez instrukcję. Jest to ludzkie pragnienie składania hołdu najlepszemu Ukraińcom. I to jest kolejny dowód otchłani między nami a złem. Dla nich idol jest dziadkiem na Czerwonym Placu, który zabrał życie milionów. Dla nas bohaterowie są wśród nas bohaterami. I każdy z nas chce ciszy, odbywa się zwycięstwo pokoju. Walamy o to. I rozumiemy, co to potrzeba. Lub Rosja musi się radykalnie się zmieniać. Lub będziesz musiał się zmienić.

Tak jak świat zrobił to 80 lat temu. Kiedy wszyscy w końcu stali się oczywiste: niemożliwe jest uspokojenie zła. To musi być walka. Razem. Walczyć zdecydowanie. Siłą. Przez presję. Na polu bitwy arena dyplomatyczna, w przestrzeni ekonomicznej, wszędzie, gdzie jest to możliwe. Naprawdę „nigdy więcej”. Albo świat będzie musiał wykonać debunizację i demilitaryzację Rosji. Drodzy Ukraińcy! Osiemdziesiąt lat temu wygrano zwycięstwo nad nazizmem w II wojnie światowej.