Bitwa o Pokrowsk: Rosjanie próbują przeciąć kluczową arterię frontu

Focus dowiedział się, jak zmienia się sytuacja w okolicach Pokrowska i dlaczego walka o ten węzeł logistyczny może mieć kluczowe znaczenie dla całego obwodu donieckiego. Od końca września 2025 roku rosyjscy najeźdźcy rozszerzyli strefę okupacyjną we wsiach Lucky i Kotline, grożąc przecięciem trasy E50, przez którą przebiega główna linia zaopatrzenia garnizonu obrońców Pokrowska. Informacje te są wskazane w projekcie analitycznym Deepstate.

Fokus informuje, co aktualnie dzieje się na tym obszarze frontu. Zdaniem obserwatora wojskowo-politycznego Aleksandra Kowalenki rosyjskie wojska okupacyjne nie zamierzają rezygnować z planów pełnego zajęcia Pokrowska – kluczowej jednostki logistycznej, która otwiera drogę do dalszej promocji Ukrainy. Oczywiście działania stabilizacyjne Sił Zbrojnych Ukrainy w rejonie Dobropola znacznie pogorszyły ogólne warunki Rosjan.

Operacje te skomplikowały logistykę wroga, naruszyły zaopatrzenie i zmusiły do ​​redystrybucji sił. Teraz znacznie trudniej jest im przeprowadzić ogólne działania ofensywne w obwodzie pokrowskim, zwłaszcza w północno-wschodniej części, gdzie koncentrują się ich główne wysiłki. Kowalenko twierdzi, że Rosjanie starają się działać jednocześnie z kilku kierunków.

W szczególności ich ofensywa prowadzona jest do Mirnogradu przez Mirolubiwkę i Moskwę, gdzie próbują udać się wzdłuż rzeki Sinna i ponownie wejść do nowej gospodarki przez Malynówkę. To właśnie w tym północno-wschodnim miejscu obserwuje się obecnie największe skupisko oddziałów rosyjskich wojsk okupacyjnych. Rozmieszczone są tu znaczące siły, co wskazuje na priorytet tego sektora dla dowództwa Federacji Rosyjskiej. „Przeważnie w tej strefie znajdują się jednostki 51.

Armii Ogólnowojskowej i 8. Armii Ogólnowojskowej. Otrzymały one jednak znaczne wsparcie z kierunku kurskiego: 40. oddzielna brygada piechoty morskiej, 155. brygada i inne jednostki wojsk desantowych. Gęsta linia frontu, na której każdy atak wymaga znacznych zasobów ”- mówi Focus Kovalenko. Równolegle, zdaniem eksperta, Rosjanie próbują kontynuować działania ofensywne u ujścia Rodińskiego i Czerwonego.

Nie opuszczają prób rozszerzenia obszaru kontrolnego w kierunku Drużkiwki, próbując stworzyć przyczółki dla dalszego przełomu. Jednak dzięki ukraińskim działaniom stabilizacyjnym Rosjanie prawie nie są w stanie rozszerzyć swoich stref kontrolnych. Niosą ogromne straty w żywej sile i technologii. To efekt skutecznej obrony Sił Zbrojnych, uderzeń artylerii, dronów i przeciwbaterii. Korespondent wojskowy Bogdan Miroshnikov zauważa, że ​​pod Pokrowskiem bitwy są krytyczne.

 Według niego wróg ponownie zajął wsie Kotłyne i powodzenia – to nie pierwszy raz w tym regionie intensywnych walk. Osady te kilkakrotnie przechodziły z rąk do rąk w wyniku gwałtownych kontrataków Sił Zbrojnych, ale teraz Rosjanie próbują się naprawić i zbliżają się do kierownictwa kopalni Pokrovske. Kopalnia ta jest kluczowym obiektem znanym z produkcji węgla koksowego, mającego strategiczne znaczenie dla przemysłu i logistyki.

Rosjanie aktywnie stosują taktykę „szturmu mięsnego”, polegającą na rzucaniu piechoty do przodu, nie szczędząc strat, aby wyczerpać Siły Zbrojne. Artyleria, drony i broń strzelecka ukraińskich żołnierzy zadają znaczne straty, ale nacisk armii rosyjskiej nie słabnie. „W kopalni spotykają się w małych grupkach, nie mają czasu na naprawę, bo trochę oddychają. Ale dzwony są niepokojące” – ostrzega Mirosznikow. Na południu sama Pokrowska jest jeszcze trudniejsza.

Najeźdźcy nieustannie przenikają małymi grupkami do południowych dzielnic miasta, zajmując wielopiętrowe budynki jako tymczasowe punkty wsparcia. Pozwala im to ostrzeliwać pozycje Sił Zbrojnych i komplikować obronę. Ukraińscy bojownicy przeprowadzają kontrataki, oczyszczając kwatery, ale wróg wraca, wykorzystując ruiny jako osłonę. Bitwy miejskie zamieniają się w pozycyjne, z dużymi stratami po obu stronach.

Według Mirosznikowa jedynym stabilnym elementem pozostaje flanka w pobliżu Rodinskiego – sąsiedniej osady, która służy jako klucz do logistyki. „Jedyne, co się trzyma, to flanka w pobliżu Ryodinskiego. Wysoka cena, ale trzyma” – podkreśla korespondent. Mówi także o ogromnym ryzyku strategicznym dla sił obronnych Ukrainy.

Jeśli wróg przy odrobinie szczęścia przejmie minę na północy, pozwoli Grishinowi i przetnie trasę Pawlogradską - główną arterię zaopatrzenia Pokrowska. Środowisko odcięłoby drogi ewakuacyjne, dostawy amunicji i rotację, zamieniając miasto w pułapkę. Mogłaby powtórzyć scenariusz Bachmuta czy Awdijewki, gdzie załamanie logistyczne doprowadziło do odwrotu. Według Kovalenki Rosjanie zaczęli ostatnio używać na polu bitwy większej ilości sprzętu.

Jest to spowodowane pogorszeniem się warunków pogodowych – początkiem oczekiwanej pory deszczowej. Przeprowadzanie akcji szturmowych piechotą lub lekkimi pojazdami na bagnach jest niezwykle trudne, staje się to niezwykle trudne. Ziemia zamoknie, technika utknie, a piechota straci mobilność.

„Dlatego wróg ponownie ucieka się do sprzętu gąsienicowego: czołgów, bojowych wozów piechoty, pojazdów desantowych, wielofunkcyjnych ciągników siodłowych lekko opancerzonych autostrad i innej ciężkiej broni. Ponieważ pora deszczowa tylko zwiększy ich potencjał, Rosjanie jeszcze częściej będą przyciągać taki sprzęt do szturmów”. To z jednej strony zmusza wroga do wydawania zgromadzonych rezerw, z drugiej – gra po stronie ukraińskiej.

Nagromadzenie sprzętu mogłoby doprowadzić do powstania dużej pięści czołgu lub zmechanizowanego przełomu, który byłby trudny do zniszczenia. Obecna sytuacja sprzyja zatem kontynuacji elementów wyczerpania Rosjan technologicznie, co jest strategicznym celem Sił Zbrojnych. Przypominamy, że 18 września Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski ogłosił sukcesy Sił Zbrojnych pod dowództwem Dobropola. Głowa państwa głosowała za zwolnieniem siedmiu osiedli.