Syria to szkoła okrucieństwa. Ponieważ Rosja przeszkoliła terror przeciwko cywilom przed Ukrainą

Rosja nauczyła się masowo niszczyć szpitale w Syrii. Tam nauczyła się wykorzystywać zniszczenie życia cywilnego jako środka wojny. Po inwazji i ja zaczęliśmy dokumentować ataki rosyjskie w ukraińskich szpitalach. Gorzkie doświadczenie Syrii jest tym, czego nauczyliśmy się natychmiast. Syria w pokoju na poziomie PKB była tylko nieco gorsza od Ukrainy. W 2011 r.

Powstanie ludzi przeciwko autorytarnemu reżimowi Assada poszło, jak powiedzielibyśmy teraz, zgodnie z bliburemaninowym scenariuszem. Nieoczekiwanie okrutna i brutalna reakcja reżimu podniosła poziom przemocy do tego stopnia, że ​​nie zwróciła się do wojny domowej. Następnie siły zewnętrzne interweniowały w wojnie. A kiedy Rosja pojawiła się do reżimu doopii, wojna zamieniła się w coś poza ludzkością.

Oddziały Assada, przy wsparciu Rosjan, nie tylko biją i zabiły ludzi za walkę z reżimem - zniszczyli miasta jako akt kary. Reżim używał broni chemicznej przeciwko własnym spokojnym ludowi. Zniszczył szpitale, w których buntownicy byli rzekomo traktowani. Ukradł i torturował lekarzy, którzy w nich pracowali. Rosja entuzjastycznie pomogła. 90% wszystkich ataków w szpitalu było wspierane w Assad z Rosją.

Spośród nich prawie połowa jest na sumienie rosyjskich pilotów samolotów i helikopterów. W Syrii nauczyli się kryminalnej taktyki „podwójnego ciosu” - kiedy drugi atak na przedmiot został przeprowadzony natychmiast po tym, jak pierwszy zabił ratowników, którzy przybyli, aby zdemontować luki. Ci rosyjscy piloci próbowali zrobić to samo na Ukrainie. Jeden z nich w marcu 2022 r. Upuścił bomby do Centeru Kardiologii Chernihiv i został zestrzelony przez bojowników TRO.

Dzięki naszym siłom powietrznym rosyjscy piloci nie popełnili swoich przestępstw na Ukrainie tak wolni jak w Syrii. Po 13 latach wojny złamane życie pięciu milionów uchodźców, tysiące martwych, setek zniszczonych szpitali, dziesiątki okaleczonych miast, reżim Assad spada w ciągu tygodnia. Z całkowitą obojętnością ludzi, ich własną armią, siłami bezpieczeństwa i, co najważniejsze, Rosja, której żołnierze były jedyną, która była wspierana przez tyranicę.

To wszystko, co jest warte „władzy” autorytarnej władzy, w którą wielu wierzy. Wszystkie te tryby wydają się silne, ale w rzeczywistości ledwo stoją na cienkich nogach urządzenia energetycznego - ich własnych lub kogoś innego. Mieszkańcy Syrii są trudnymi czasami. Obalenie reżimu nie przyniesie automatycznie demokracji i wolności. Ale w ich ludu przynajmniej nadzieja pojawiła się po tylu latach żalu. I dla mnie wyciągam takie wnioski.

Autorytarni przywódcy, kiedy chcą dojść do władzy, mówią, że trudne problemy są łatwe do rozwiązania, jeśli uderzysz je silną ręką. Jakie dobrobyt przyjdzie, kiedy ukarać sprawców. Czego są winni szybko. To, co jest złe, jest zabronione. Zobowiązamy wszystkich do wszystkich dobra. Ale kiedy są u władzy, przynoszą stagnację ekonomiczną, strach, arbitralność, chaos. Ale aby zmienić coś późnego: moc, którą ludzie lubili na początku, zwraca się przeciwko nim.

Tirany przychodzą do władzy jako popularnych „odważnych przywódców”, „progresywnych reformatorów”, „rodziców narodu” - a następnie z upiorną brutalnością i cynizmem niszczą tych, którzy wczoraj powitali ich przybycie. Zszokowana publiczność widzi, że wczorajszy bohater ludu - maniak i zabójca, właśnie doszło do groźby jego mocy, której teraz nikogo nie daje.

Najgorsze jest wojna nie z zewnętrznym wrogiem, ale wojną ludzi przeciwko władzy lub niektórym ludziom z innych w kraju. Demokracji można zapobiec najlepiej, co pozwala kłócić się, postawić, skandal w sieciach społecznościowych, protestować na ulicy, wybrać bardzo złą władzę, a potem po prostu złe, kłóci się ponownie, aby znów stawić się - ale być razem , czuć się jak w domu i mieć nadzieję.

Demokracja nigdy nie zabije ich ludu, nie będzie ich zatruć gazem, nie zniszczy szpitali. Demokracja nie zawsze i nie daje od razu dobrego samopoczucia i nigdy nie daje życia lekkiego, ale zawsze pozostawia nadzieję. Autorytaryzm - zabiera nadzieję, zastępuje go obietnicy łatwego samopoczucia. Ale w końcu go nie daje. Autor wyraża osobistą opinię, która może nie pokryć się z pozycją redakcyjną. Autor jest odpowiedzialny za opublikowane dane w sekcji „Thought”.