Bez Stirlyz i porucznika Rzhevsky'ego. Dlaczego Ukraina i Rosja są bardziej - nie jeden z ludzi

Jedną z głównych konsekwencji wojny na Ukrainę jest zniszczenie wspólnej mitologii z Rosją, mówi pisarz Yan Valetov. Żałuje utraty przyjemnych wspomnień, ale nie jest gotowy wymienić je na przyszłość swojego kraju, koniec epoki, którą już napisałem, że jedną z podstawowych strat, które miały miejsce w wyniku tej wojny, jest utrata ogólnej mitologii . Chociaż dziwna, jedność ludzi (celowo nie używam terminu „naród”) powstaje z wielu nieznacznych rzeczy.

Jeszcze bardziej dziwne, te nieznaczne rzeczy są związane z kulturą, niematerialne wspomnienia, wrażenia wizualne. Przeczytaj (lub oglądane) książki, kreskówki (lub apertury) z głębokiego dzieciństwa, młodości, świadomego okresu życia. Cytaty, memy, wspólnie doświadczone wydarzenia to część emocjonalna, która rodzi społeczność. Być może fałszywe, ale społeczność. Korzystanie z terminologii Vonneguta: Carras. Lub Fałszywe Karry, jeśli to już poszło.

Anegdota o poruczniku Rzhevsky . . .

kim jest porucznik Rzhevsky? I dlaczego i czym jest Natasha Rostova? Stirlitz jest kim? Dlaczego wychodzi na Friedrichstras z spadochronem za ramionami? Stary człowiek nie jest w stanie jeździć na nartach! I Vasily Ivanovich, Petka i Anka? Jaka jest dziwna trójca? Tabya! I nie upadniesz! Długo! Mój ukochany rozmiar! Ona nie jest nabyta! Dostanie to z Smithy! Kakaya Gadosa twoje wypełnienie! Nasze wspomnienia i społeczność są tworzone nie poprzez ideologię, ale bardzo często sprzeczne z nią - dzięki wspólnemu środowisku kulturowym.

Jego jakość to zupełnie inna rozmowa. Ale jego dostępność i rola w tworzeniu długoterminowych relacji są niewątpliwe. Zależy to od panteonu bohaterów (jest tworzona przez kulturę i ideologię), podejście do wydarzeń historycznych oraz imperatywów moralnych i etycznych. Właśnie dlatego bohaterowie i legendy jednego ludu, tych, u których miliony widzą przykład naśladowania i przedmiotu kultu, bo inni ludzie są przestępcami i katarzy. To nie jest paradoks. To normalne.

Obecność „sprawiedliwych” przestępstw, „uczciwych” morderstw i innych niekorupcji, które ludzie uważają za przekonujące moralne uzasadnienia, ze względu na odpowiednie zasady określone przez wszystkie dostępne religie. Nasz węzeł nie jest nowoczesną fikcją. Etyka ludzka jest bardzo elastycznym narzędziem.

Tak więc proces, który ma miejsce obecnie w sferze etycznej, moralnej i kulturowej - taki, który rozpoczął się w 1991 roku i osiągnął krytyczne ilości w tym okresie od 2014 r. I do dziś - nieodwracalne, ponieważ niszczy głębokie powiązania. Łamie łańcuchy kulturowe, te same pojedyncze wątki, które powiązały pokolenia w wieku 40–50–60 lat, które teraz spotykały się w śmiertelnej walce o przyszłość.

Niektóre z tego pokolenia umiera dla zapierającego dech w piersiach imperium, kogoś dla niepodległości, dla upadku imperium, ale oba zniszczyły już wspólną warstwę kulturową, dzielili się i ponownie przywiązanymi bohaterami i łobuziami w procesach historycznych, wprowadził kulturę odmowy i rozproszone Gdy rozbiegły się na statkach morskich.

A ten proces będzie miał najdłuższe konsekwencje, ponieważ wszelkie sentymenty dotyczące „jedynych ludzi”, „Wspólna historia” wymaga niematerialnego wsparcia utworzonego w latach wspólnej mitologii. I zniknęło. Spaliła. Bombardowanie. Wykluczone w kopalniach. Umarła w piwnicach. Strzał. Ludzie są zastrzelone. I ona zostaje zastrzelona. I nikogo nie zwrócisz. I niczego nie przywrócisz. W latach 80. Moskwa była marzeniem o sanie.

Miejsce, w którym żył sukces, w którym zbudowano karierę. Miejsce siły. Znałem Moskwę znacznie lepiej niż Kijiv. W Kijowie byłem kiedyś 1976, aw Moskwie - dziesiątki razy, jeśli nie setki. Poszliśmy tam, aby udać się do teatru, na festiwal filmowy, graliśmy w klubie intelektualnym na CT i szliśmy pieszo z Herzen Street (która została obudzona przez decembristów) do hoteli w Ostinie. A teraz nie ma już. A jeśli jutro Moskwa spali się do ciosu bomby, nie będę się martwić.

Już dla mnie spłonęła. To nie jest miasto mojej młodości przez długi czas - stolica wrogiego państwa, to serce kraju niszczy moją Ukrainę. Minęło tylko 30 lat, aby przybyć do mojego pokolenia. Aby ochłodzić popioły, które puka do naszych serc (inny cytat, nie wszyscy zapamiętają, skąd pochodzi), 30 lat nie wystarczy. Stosunki dyplomatyczne, stosunki handlowe, komunikacja transportowa można przywrócić, ale społeczność kulturalna nie jest możliwa do odzyskania.

Nie jest to w języku, nie w przyszłości, ale w przeszłości: jest to kwestia braku powszechnej mitologii, zniszczonej przez raszyzm u podstaw. Czy żałuję, że zgubiłem? Więc. Niewątpliwie. Przepraszam za filmy Walta Bostona i Zacharowa, które zepsuły moje nekrolog. Czy jestem gotowy zmienić przyszłość mojego kraju na przyjemne wspomnienia? NIE. Nie gotowy. A setki moich przyjaciół i tysiące moich rówieśników nie są gotowe.