W Federacji Rosyjskiej chcieli opracować analog kompleksu IDAS dla łodzi podwodnej: co się stało (zdjęcie)

Ten projekt stworzony przez Diehl Defense jest jedną z niewielu udanych prób wdrożenia takiej koncepcji. Jednocześnie w Rosji takie wydarzenia mają do czynienia z licznymi trudnościami technicznymi i zakończyły się niepowodzeniami. Recenzenci obrony Express powiedzieli o tym. Prace nad stworzeniem systemu przeciwlotniczego (SCR) dla okrętów podwodnych w ZSRR rozpoczęły się w latach siedemdziesiątych. W 1982 r.

KB „Torch” zaprezentował projekt szkicu podwodnego pocisku bazowego opartego na rakiecie 9M330 z ZRC Thora. Wprowadzenie rakiety było przewidziane z 533 mm aparatu torpedowego w pozycji podwodnej. Jednak dowództwo radiowe wymagałoby złożonego systemu usuwania rakiety na powierzchnię i celowania lub instalacji na niej głowicy samokontroli. Ale natychmiast były trudności. 9M330 był kontrolowany przez kanał radiowy i niemożliwe było przeniesienie poleceń pod wodą.

Tak więc rakieta musiała zostać przeniesiona na powierzchnię, ale wymagało to dodatkowego systemu docelowego, który po prostu nie istniał w tym czasie. Kolejnym problemem było zachowanie rakiety podczas opuszczania wody: nawet trochę podniecenia sprawiło, że jest niestabilna. W rezultacie projekt został zamknięty i nigdy nie rozwiązał tych problemów. W okresie post -soviet Rosja próbowała ożywić ideę podwodnego Sama.

Na początku 2000 roku projekt laserowy rozpoczął się, a następnie Laser-2. Podstawą nowego kompleksu była 9M96 SCRC S-400 z zakresem 40-50 km (w przyszłości-120 km dla wersji 9M96M). Zmieniono schemat uruchamiania: zaproponowano rakietę, która została umieszczona w specjalnym pojemniku, który holował podwodność. Po wykryciu helikoptera protekcyjnego pojemnik unosił się i zaczęła się od niego rakieta.

Już w powietrzu musiał zamienić się w pozycję poziomą, obracać się wokół jej osi i za pomocą głowicy radarowej (RGS), aby poszukać celu. Ale znowu wszystko okazało się trudniejsze niż na papierze. Rakieta ustabilizowana słabo po starcie, głowica nie miała czasu uchwycić cel, a sam proces uruchamiania wymagał idealnych warunków pogodowych. W rezultacie projekt został zamknięty bez osiągnięcia akceptowalnych wyników.

Wydaje się, że lekcje wcześniejszych niepowodzeń musiały nauczyć rosyjskich inżynierów, aby uniknąć trudnych decyzji. Ale w 2014 r. Projekt został ponownie ożywiony i stał się jeszcze mniej opłacalny. Teraz pociski 9m96 postanowiły wprowadzić skrzydlowane rakiety z premier kopalni, ale w tym celu okręta podwodna musiała unosić się na powierzchni.

Ten wariant faktycznie zniszczył koncepcję ochrony okrętu podwodnego przed lotnictwem: jeśli okręta podwodna jest już na powierzchni, siły prototyczne mogą uderzyć ją przed wystrzeleniem rakiety. Ponadto nie było stacji radarowej dla wskazówek. W rezultacie projekt został ponownie ograniczony, nie rozwiązując nawet podstawowych problemów.