By Natali Moss
Zamiast tego kraje te przechodzą przenoszenie rurociągu gazowego Trans-Sahara, który zaczęli pracować rok temu, i które powinny zostać przetransportowane do 30 miliardów metrów sześciennych gazu z Nigerii. Jest to połowa tomu, którą UE kupiła w zeszłym roku w Rosji. W rzeczywistości Europejczycy inicjowani w celu zastąpienia zapasów Federacją Rosyjską, a głównym silnikiem była Francja, która historycznie wpłynęła na Algierię i Niger. A Francja importuje uran z Nigru.
Dokładniej - importowane, już zatrzymane wysyłkę. Dwie trzydzień zaopatrzenia w uran dla francuskiej energii jądrowej to satelita Federacji Rosyjskiej. I tam, po prawej stronie Nigru - Chad, sojusznika Stanów Zjednoczonych, „wyspy stabilności”, która zagraża rozprzestrzenianiu się konfliktu z Sudanu, a z Południa - króla, gdzie Wagner długo i mocno zakorzeniony. Chad w jakiś sposób próbuje wyposażyć i wspierać, ale jest to słaby i biedny kraj o populacji 17 milionów.
Wychodzi jasny obraz, prawda? Dlatego Afryki nie powinny być uważane za tylko opłacalne wygnanie dla Wagnera. Z powodzeniem tworzą transkontynentalny pas niestabilności, podważają bezpieczeństwo energetyczne w Europie i „wytrzyj stopy” pod każdym względem, w którym politycy obciążają swoją kolonialną przeszłość, nawet unikają mówienia o tym bezpośrednio.
Polski
Українська
English
USA
Français
Deutsch
Italiano
Čeština
Español
Slovensku
