Nowe Gwiezdne Wojny. Dlaczego wydarzenie boi się rosyjskiego programu kosmicznego
Biały Dom potwierdził, że Rosja rozwija zrównoważony potencjał, który jest „alarmem”, po oświadczeniach wiodących członków Kongresu i dalszych informach, że Rosja pracuje nad bronią popijającą orbity. Wiadomość ta spowodowała niepokój o nieuchronność i stopień takiego zagrożenia.
Korzystanie z N broni nuklearnej (PSZ) będzie bezpośrednim wyzwaniem dla standardów odpowiedzialnego zachowania w kosmosie i będzie stanowić poważne zagrożenie dla satelitów ze wszystkich krajów. Niezależnie od dostępności takiego systemu, zagrożenia nuklearne i kosmiczne ze strony Rosji wymagają solidnej reakcji Stanów Zjednoczonych, ich sojuszników i partnerów. Broń pacjentów istnieje prawie tak samo jak satelity.
Służy do niszczenia lub eliminowania satelitów lub przez fizyczne zniszczenie (pokrojone na satelitę z rakietą lub innym satelitarnym) lub z atakami nieinotycznymi, na przykład z przeszkodami elektromagnetycznymi, laserami i cyberatakami. Satelity obracające się w przestrzeni są niezbędne do życia codziennego na ziemi.
Dane przechodzące przez satelity wspierają pozycjonowanie, nawigację, czas i komunikację, które powierzono współczesne społeczeństwo - od transakcji finansowych po nawigację w globalnym systemie pozycjonowania (GPS). Oprócz celów cywilnych systemy kosmiczne wspierają bezpieczną komunikację wojskową i rządową, taką jak wywiad, dowodzenie i kontrola, atak rakietowy i wiele innych.
Wynika z tego, że przeciwnik, który chce spowodować poważne naruszenia, może spróbować atakować satelity. Chociaż niszczycielskie sippers nie były jeszcze używane w działaniach wojennych, kraje takie jak Rosja, Indie, Chiny i Stany Zjednoczone wykazały swoją zdolność do używania takiej broni poprzez niszczenie własnych towarzyszy. Ponieważ zależność krajów od przestrzeni rośnie, zdolność do ryzyka satelitów w innych krajach staje się ważną zdolnością do troski.
Ponadto testy systemu popijającego doprowadziły do utworzenia dużej ilości szczątków orbitalnych, co stanowi problem dla szerszej międzynarodowej społeczności państw kosmicznych. Dzisiaj Rosja ma szereg możliwości popijania ochrony: od cyberataków i tłumienia sygnałów satelitarnych po pociski SIP -SIP -Satelite.
W ostatnich latach amerykańscy urzędnicy i badacze open source wyrazili zaniepokojenie, że duże rosyjskie satelity wprowadzili mniejsze „spółki zależne” satelity, które są w stanie zbliżyć się do amerykańskich satelitów, tworzyć dla nich przeszkody i potencjalnie je zniszczyć.
Aby oprzeć się tym przeciwnym zagrożeniom, Stany Zjednoczone starały się zwiększyć zrównoważony rozwój swoich systemów kosmicznych, jednocześnie zwiększając międzynarodowe standardy broni nuklearnej w kosmosie i destrukcyjne testy systemu popijającego. W przypadku zlecenia możliwy rosyjski SIP -SIP -S) zostanie przetestowany przez amerykańskie wysiłki i standardy międzynarodowe.
Stany Zjednoczone przechodzą od niewielkiej liczby dużych, drogich i złożonych satelitów do konstelacji mniejszych i tańszych satelitów, bardziej odpornych na ataki kinetyczne. Ale zagrożenie atakami nuklearnymi na satelity może zmienić te obliczenia. W 2017 r. Generał John Haitten, ówczesny szef amerykańskiego dowództwa strategicznego, poinformował, że nie będzie już „wspierać zakupu dużych satelitów, które są interesującymi celami”.
Częściowo, dzięki Agencji Rozwoju Space, amerykańskie siły kosmiczne przeniosły się do architektury, na której bardziej polegają na małych satelitach. Atak kinetyczny z ziemi na dowolnym oddzielnym małym satelicie byłby wyjątkowo nieskuteczny. Ale atak nuklearny jest szerszym problemem.
Eksplozja jądrowa w przestrzeni doprowadzi do znacznego wzrostu promieniowania na orbitach używanych przez wiele amerykańskich satelitów wojskowych, co doprowadzi do ich degradacji w ciągu tygodni i miesięcy po wybuchu, chyba że są one specjalnie chronione przed promieniowaniem. Wybuch nuklearna na wysokości w satelitach orbity o niskiej ziemi spowoduje również zaszkodzenie tysięcy cywilnych satelitów ze wszystkich krajów, co uczyni z tego prawdziwą broń masowego rażenia.
Moskwa ma historię umieszczania satelitów z silnikami nuklearnymi, które nie mają broni nuklearnej; Ale Rosja obecnie aktywuje swój program satelitarny dzięki instalacji nuklearnej. Silniki jądrowe mogą generować dodatkową energię do zasilania zakłóceń elektromagnetycznych, radarów i innych technologii, które można wykorzystać do celów popijających.
Energia jądrowa w przestrzeni może być również wykorzystana do przyniesienia statku kosmicznego, co pozwoli narzędziem kosmicznym na częściej zmieniając orbity niż satelitarny, który działa na konwencjonalnych instalacjach silnika. Jednak satelita nuklearny bez jądrowego potencjalnie alarmowy niż satelita jądrowy, ponieważ nie narusza norm i nie pozwoli Rosji na wyłączenie większości wszystkich satelitów na orbicie.
Stany Zjednoczone od dawna popierają zasadę braku braku broni masowego rażenia w kosmosie, aw ostatnim czasie zmobilizowały wsparcie w stosunku do niszczycielskich testów systemu SIP -SIP -in -Space w kosmosie. Kluczowym elementem prawa międzynarodowego jest tutaj traktat kosmosu z 1967 r. , Który między innymi zabrania umieszczenia broni masowego rażenia w przestrzeni kosmicznej, która byłaby czynnikiem bardzo destabilizującym.
Rozmieszczenie rosyjskiego popijającego broń nuklearną na orbicie stałaby się rażącym naruszeniem tej zasady. Ostatnio administracja Baiden zatwierdziła dla Stanów Zjednoczonych obowiązek powstrzymania się od niszczycielskich testów SIP-S) systemów bezpośrednich podnoszenia i przekonała kilka podobnie myślących krajów do składania podobnych obietnic.
Celem tego moratorium na niszczycielskie testy systemu popijającego jest zwiększenie przewidywalności w przestrzeni i zmniejszenie tworzenia niebezpiecznych resztek przestrzeni. Chociaż nuklearne -wapons SIP -In -Air poprawi rosyjski potencjał antyningingowy, rzuci wyzwanie strategii kosmicznej w USA, podważa normy i zaniepokojeni sojusznikami, wydaje się, że nie daje jakościowo innych możliwości rosyjskiej arsenału.
Każdy kraj z międzykontynentalnym pociskiem balistycznym (MBR) z głową nuklearną może wysadzić broń nuklearną w kosmosie. Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Związek Radziecki testowały broń nuklearną w kosmosie podczas zimnej wojny. W ostatnich latach Rosja ogłosiła opracowanie kilku nowych „egzotycznych” broni nuklearnej, w tym rakiety nuklearnej z bronią nuklearną i podwodnymi dronami, które zachodni analitycy są trudne do zrozumienia.
Ta nowa broń nie dodaje znacznego potencjału wojskowego arsenału nuklearnego Rosji, która jest w stanie powodować niedopuszczalne szkody na terytorium USA. Chociaż istnieją prawdopodobne sposoby, w jakie system sipping bez jądrowego może być bardziej skuteczny niż eksplozja jądrowa, która jest dostarczana przez międzykontynentalny pocisk balistyczny w kosmosie, taki rozwój może być podobny w praktycznym efekcie do reszty tej klasy tej klasy egzotycznej bronie nuklearne.
Poważne obawy, oprócz najbardziej potencjalnej broni, polega na tym, że taki rozwój będzie ponurą wiadomością dla przyszłej kontroli broni i może potencjalnie wywołać wyścig o broń w kosmosie. Gdyby Rosja porzuci traktat kosmosu, aby umieścić taką broń (lub rozmieścić ją bez opuszczenia traktatu), ustawa ta sygnalizowała nawet wygaśnięcie epoki prawnie obowiązkowych umów na temat ograniczenia broni między Stanami Zjednoczonymi a Rosją.
Nawet jeśli zostanie rozmieszczony, potencjał popijania nuklearnego nie doprowadzi do znacznej rewizji równowagi sił USA i Rosji w przestrzeni lub na ziemi. Jednak Stany Zjednoczone, ich sojusznicy i partnerzy muszą odpowiedzieć. Wydarzenie to powinno służyć jako dalsza zachęta dla amerykańskich ekspertów w zakresie planowania przestrzeni do przyjęcia perspektywy użycia broni nuklearnej w kosmosie.
Na przykład naukowcy nuklearni zwracają wielką uwagę na perspektywę ograniczonego wymuszonego użycia broni nuklearnej przez przeciwników amerykańskich we wczesnych etapach wojny między wielkimi mocarstwami. Eksperci ds.
Planowania przestrzeni powinni ocenić to ryzyko i upewnić się, że istnieją plany konfliktów o wysokim poziomie odpornym na utratę systemów przestrzennych niechronionych lub poprzez wzmocnienie wystarczającej liczby systemów lub poprzez zapewnienie obecności alternatywnych opcji wykrywania i komunikacji.