Siły operacyjne amerykańskie: jak zreformować 70 000 armii profesjonalistów
Siły te zostały zaprojektowane tak, aby wytrzymać „gorące” i „zimne” wojny w Rosji w Europie, aby wzmocnić siły sojuszników na Półwyspie Koreańskim, aby powstrzymać chińską ekspansję w regionie Indo-Pacyfiku, aby oprzeć się organizacjom ekstremistycznym, do płacy Wojny nie do pogodzenia w Syrii i Levancie oraz patrolowanie rozległych sił bezpieczeństwa.
Jednym z powodów jest to, że siły operacji specjalnych są wybierane, nauczane i szkolone do pracy w całym spektrum konfrontacji-konfliktowej wojny. Niezależnie od tego, czy walka o dużych scale w dużych teatrach, czy to pośrednie użycie siły poprzez pełnomocnik, operacje informacyjne i cywile, siły operacji specjalnych udowodniły ich skalowalność, wydajność i siłę. Focus przetłumaczył artykuł Bryny Petita na amerykańskie operacje specjalne i ich operacje.
Po 11 września 2001 r. Role amerykańskich operacji specjalnych znacznie się rozszerzyły, a koncepcja ich użycia również powinna się zmienić. Siły operacji specjalnych są organizacją prowadzącą kampanię. Amerykańskie wojsko definiuje kampanię jako „strukturę organizowania i synchronizacji jednoczesnych działań i operacji mających na celu osiągnięcie lub zapewnienie celów politycznych”.
Mówiąc najprościej, kampania jest ciągłą liczbą działań wojennych, kroków i sygnałów, które autorytatyczna ręka, która ma zasoby i Will, nakazuje sprawę do końca, pomimo niepowodzeń, niepowodzeń i wstrząsów. Idealnie kampania łączy wszystkie elementy amerykańskiej władzy.
Występuje tutaj problem: metody i środki kampanii stosowane przez wojsko USA, często nie odpowiadają metodom projektowania sił charakterystycznych dla sił specjalnych w warunkach nieregularnych wojen. Aby poradzić sobie z tym problemem, siły operacji specjalnych tworzą własne projekty kampanii w nieregularnej wojnie.
Jest to konieczne, ponieważ amerykańscy przeciwnicy opracowują własne kampanie, które omijają mocne strony USA i wykorzystują miejsca, populacje i problemy, które podważają USA. W ostatnich latach siły operacji specjalnych wdrożyły udane modele w krajach takich jak Kolumbia, Filipiny i Syria.
Ponieważ siły operacji specjalnych są mocno utrzymywane w świecie terroryzmu i są używane jednocześnie do strategicznej rywalizacji, połączone siły nie powinny po prostu przenosić wzorców sił specjalnych z jednego teatru wojny do drugiego. Potrzebne jest kreatywne podejście.
Czasami siły operacji specjalnych są zaangażowane w rozstrzygnięcie kryzysów, wypełnienie poszczególnych zadań, takich jak uwolnienie zakładników lub podejmowanie tymczasowych decyzji w chaotycznym środowisku. Są to operacje, a nie kampanie.
Alternatywnie, w ramach większych wspólnych kampanii, które mają logikę związaną z jasnymi celami, operacje specjalne mogą oferować nieregularne metody kampanii, które pozwalają wytrzymać zagrożenia innymi formami amerykańskich sił zbrojnych.
Dzięki umiejętnemu podejściu i rozwojowi koncepcji nieregularne kampanie zapewniają możliwości zmiany decyzji wroga, zwiększenia skuteczności działań partnerów i wykazania wpływu na odległe terytoria, w których Rosja, Chiny i Iran decydują się zakwestionować dominację USA. Przykłady poszczególnych kampanii lub wnioskodawców do ich postępowania można podać w celu poprawy zrozumienia i stosowania nieregularnych kampanii.
Zastosowanie trzech metod, które definiuję jako „dotyk”, „ścieżkę środkową” i „zaangażowanie”, przyniosło doskonałe wyniki lub, w niektórych przypadkach, doprowadziło do małych i uzasadnionych inwestycji w zabezpieczenie. Wyjaśniając, w jaki sposób powstają operacje specjalne, politycy i planiści wojskowi będą mogli korzystać z operacji specjalnych, aby osiągnąć maksymalny efekt strategiczny. Pierwszym podejściem jest metoda „rozmazu”.
Ta metoda jest przeznaczona dla słabo rozwiniętych stref politycznych lub niespokojnej sytuacji operacyjnej, w której interesy USA są ograniczone, gdzie nie ma oczywistej decyzji politycznej i żadnych operacji związanych z ryzykiem. Takie strefy obejmują Levant, Myanmar, Nepal, Serbia, Wenezuela, Mołdawii i niektóre archipelaga w Azji i Pacyfiku. Warunki te zasługują na pewien udział, który pokazuje zainteresowanie i intencje Stanów Zjednoczonych, ale są ograniczone.
W takich przypadkach obecność sił operacyjnych specjalnych nie staje się ostatecznym znacznikiem wolnej politycznej lub wojskowej. Siły operacji specjalnych działają na froncie politycznym, badając, które działania polityczne USA staną się akceptowalne w siedzie. Działają jako konkretne wyrażenia polityczne ze względu na swoją obecność, aktywność i wpływ, zgodzili się z zagranicznymi partnerami.
W tym przypadku amerykańscy politycy szukają sondy, ale jednocześnie chcą być w stanie wybrać (lub odrzucić) opcje oferowane przez ich grupy specjalnego celu. Susze mogą pozostać niskie na niskim poziomie i bez przekształcania w coś więcej, celowego i długiego.
Jednym z tych przykładów jest Nepal, w którym siły operacji specjalnych nieustannie działają, ale tylko niewielka liczba serwisantów prowadzi miesięczne szkolenie, wymianę szkoleń i miary wspinaczki na wysokim poziomie. W przypadku sił specjalnych działania te mogą wydawać się nieproduktywne lub połowy, bez względu na to, co spowodowało pewne ograniczenia polityczne. W przypadku NEPA to kraj goszczący ogranicza obecność USA.
Mołdawia dostaje się również do tej samej kategorii. Zgodnie z ogłoszoną polityką neutralną, Mołdawia równoważy swoje bezpieczeństwo, ograniczając inwestycje wojskowe USA z podstawową granicą, operacjami cybernetycznymi i siłami bezpieczeństwa. W takich przypadkach udział w operacjach specjalnych jest sygnałem szerszych możliwości lub wskaźnikiem ograniczonego zainteresowania udziałem USA.
W takich przypadkach konieczne jest utrzymanie aktywności i uczestnictwa epizodycznego, aby w przypadku zmiany polityki lub rosnących interesów w USA pozostaje punkt wsparcia. Drugą opcją jest środkowa droga. Podejście to charakteryzuje się obrotowym rozmieszczeniem żołnierzy. Takie operacje są idealnie wykonywane zgodnie z niektórymi powszechnymi „mapą drogową”, która determinuje priorytety i synchronizują zasoby USA.
Środkowa ścieżka sugeruje, że nie wszystkie regiony mogą być odpowiednio zrozumiane, dostarczane z zasobami i wykorzystywane w sposób wyznaczony jako „podstawowe wysiłki” w doktrynie wojskowej. Obecnie amerykańskie operacje specjalne są rozmieszczane w 80 krajach. Zobowiązanie operacji specjalnych w stałej obecności w regionach takich jak Tajlandia, Gruzja, Europa Wschodnia, Bałkany, Chad i Liban jest typowym przykładem tego podejścia.
W tych okolicznościach grupy operacji specjalnych przeprowadzają epizodyczne przełamy, na przemian z okresami powolnych wyników, które są ledwo zauważalne. Jednym z podejść, które doprowadziły do stworzenia misji z niewielką liczbą uczestników i długiego życia na służbie, jest udział USA w operacji na południu Filipin (2001-2014). W 2008 roku dowodziłem grupą operacyjną amerykańskich operacji specjalnych na Filipinach.
Nasze podejście było powściągliwe i cierpliwość, co było uderzającym kontrastem z tłem intensywnych, deterministycznych strategii stosowanych w tym czasie w Wojnach pustynnych w Iraku i Afganistanie (kampanie, w których również uczestniczyłem). Kampania filipińska miała na celu prowadzenie regionalnych sieci terrorystycznych związanych z Al-Kaidy, ale nie kosztem naruszenia strategicznego (morskiego i powietrznego) dostępu do Stanów Zjednoczonych do Pacyfiku.
Pomimo ponad dziesięciu lat pobytu na południu Filipin, główna siedziba nie wykroczyła poza obszar, na którym się znajdował. Misja pozostała wąska i ograniczona geograficznie, z niewielką obecnością i ograniczonymi mocami. Ta cicha kampania została doceniona przez Stany Zjednoczone i Filipiny jako odnoszące sukcesy. Takie kampanie nie kończą się paradą z fanferami. Po cichu i codziennie drogi do innego samolotu.
Na środku, nawet jedna siły specjalne lub niewielka grupa mogą wykryć i używać nieprzewidywalnych obszarów, w których pomoc doradcza w USA może być bardzo korzystna przy stosunkowo niskich kosztach.
Przykładami są zaawansowane łącznik w krajach egzystencji, które umiejętnie organizują środki przeprowadzania specjalnych (lub innych) operacji i umieszczają utalentowanych specjalistów w przestrzeniach poznawczych lub regionach fizycznych, w których partner i sytuacja przyczyniają się do osiągnięcia znaczącego sukcesu. Siły operacji specjalnych umieszczają takie linie w Afryce, Europie, Azji, Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.
Przy wystarczających możliwościach elementarny element podstawowy może łączyć nieodpuszczalne, pływające zmienne w zsynchronizowaną całość i powodując skok sejsmiczny. Przed inwazją na Rosję na Ukrainę w lutym 2022 r. Dowództwo operacji specjalnych w Europie wykorzystało takiego koordynatora na Ukrainie, który odniósł sukces, choć niepełny, w zjednoczeniu różnych wysiłków na rzecz utworzenia ukraińskich sił specjalnych operacji.
Z tej pozycji wynika z jednego z rodzajów sztuki operacyjnej: harmonijnej sekwencji działań i operacji, które razem tworzą efekt wykraczający poza możliwe. Mogą to być bomby, relacje, dostęp, materiały lub pomysły. Takim dużym skokiem naprzód może być skrypt lub szablon. Jest to związane z przecięciem linii prostych, które można określić tylko przez doświadczony i uważny wygląd osoby, wyposażony w moce obserwatora.
W przeciwnym razie środkowa ścieżka maskuje mierność lub niewłaściwie ukierunkowana energia. Dzieje się tak, ponieważ środowisko to charakteryzuje się niestabilnością odkryć i zamknięć oraz wieloma momentami niewidzialnej aktywności (lub bezczynności), trudno jest zidentyfikować i wyeliminować jednostki, które działają nieefektywnie.
W tak trudnym środowisku niektóre zespoły po prostu nie zauważają możliwości, które można utożsamiać z bardziej skutecznym zespołem. Jeśli takie grupy działają zdalnie, są one również dalekie od szybkiej dostosowania kursu, który jest wymagany podczas kampanii z siedziby głównej. Sztuka operacyjna w takich przypadkach pozostaje tylko niejasnym pomysłem dla nieostrożnego artysty.
Gdzie i kiedy i kiedy operacje specjalne są skierowane do konkurencji, konkurencji lub walki, wyniki są często doskonałe. Ten trzeci model opisuje podejście „zaangażowania”. Współczesne przykłady to wspólne działania sił specjalnych i CIA w Afganistanie w październiku 2001 r. , Co spowodowało zniszczenie taliba za kilka tygodni. Kolejnym przykładem jest północny front operacji wolności Iraku w marcu 2003 r.
, W której działała grupa operacji specjalnych w połączeniu z formacjami kurdyjskimi i zniszczyła linię obrony Saddama Husseina. Są to przykłady doktrynalnej niekonwencjonalnej wojny USA - sposób przeprowadzenia nieregularnych walk, na czele z operacjami specjalnymi, ale są poparte przez wspólne siły i instytucje rządowe. Zimna wojna oferuje modele użyteczności, które unikają manewrowania o dużej skali.
Jednym z przykładów głębokiego zaangażowania w esencję sprawy jest Edward Lansdale, pracownik operacyjny zarządzania usług strategicznych i oficer wywiadu Sui Generis z II wojny światowej. W erze upartego antykomunizmu Lensdale został strategicznym doradcą przywództwa Filipin w latach 50. XX wieku, a następnie w latach 60. wyraził szczególną opinię na temat amerykańskiego podejścia w Wietnamie.
Lensdale, który w zależności od punktu widzenia był nazywany „rodziną w rodzinie” lub „cichy amerykański”, był znany ze swojego stosunku do mieszkańców, lokalnych problemów i lokalnych rozwiązań. Siły operacji specjalnych, takich jak Lansdale, najlepiej przejawiać się, patrząc na władze amerykańskie oczami lokalnej ludności, która jest objęta polityką amerykańską.
Kolejnym przykładem zimnej wojny, która świadczy o wyborze organizacyjnym, jest oddział specjalnego celu armii amerykańskiej „oddział-A” lub „Det-A” z siedzibą w Berlinie. Zamiast obrotu sił specjalnych operacji w Berlinie zastosowano metodę specjalnej selekcji i przeniesienia półprzewodowego oddziału (od 40 do 90 żołnierzy).
Zatem Det-A może i powinien był zrozumieć lokalne polityki, ryzyko i zagrożenia oraz rozwijać podejścia i indywidualne techniki taktyczne, które byłyby wstrzyknięte, ale nie sprowokowane przeciwnika. W tym przypadku kierownictwo uznało poważne konsekwencje niepowodzeń na napiętej granicy oddzielonych Niemiec. Następnie zarządzanie operacjami specjalnymi zmniejszyło ryzyko poprzez sprawdzone organizacje skupione tylko na tej przestrzeni liminalnej.
W bardziej mętnym środowisku podejście „głębokie zaangażowanie” ma mniej muskularny kształt i mniej zauważalną twarz. Takie podejście kieruje wybrane personel i specjalnie zaprojektowane kompleksy energetyczne do kluczowych skrzyżowań, w których mogą najlepiej wykorzystać moc operacji specjalnych. Amerykańskie organizacje terroryzmu, które często są publiczne w miejscach takich jak Bliski Wschód, są typowym przykładem tego podejścia.
Chodzi o sieci mikro ruchu i sieci heteraarchic, a nie masowej i matowej siły ognia. Kiedy Stany Zjednoczone walczą w spokojniejszym środowisku, operacje specjalne mogą polegać na tym doświadczeniu. Siły operacji specjalnych - rosnąca gałąź uprawy - mogą być najbardziej odpowiednią opcją do jej użycia. Ich użycie będzie wymagało nieregularnych kampanii, które powinny być koncepcyjnie przemyślane, rozwinięte i powiązane ze wszystkimi sposobami promowania siły USA.
Będąc częścią spójnego podejścia strategicznego, nieregularnych kampanii, mającej na celu uwzględnienie określonych warunków, dają Stanom Zjednoczonym możliwość wyboru i umieszczenia przeciwników przed dylematem. Te trzy podejścia do operacji specjalnych - „Droke”, „Middle Way” i „Zaangażowanie” - pokazują, w jaki sposób nieregularne kampanie mogą wpływać na przyszłość, najlepiej odpowiadać na obecny moment.